پنجره های قدی در طبقه هفتم، رو به پارک و کاخ نیاوران، که با توجه به شیب پارک و باغ نیاوران، گویی پارک و بناهای کاخ ، درست روبروی این دفاتر واقع شده اند. این نخستین چیزی بود که در مواجهه با این پروژه، توجه ما را جلب کرد.

چیز دیگری هم در کار بود، ۳ واحدی که باید مخلوط می شدند، ۳ واحدی که به صورتی سخت و L شکل کنار هم نشسته بودند و چون ورودی اصلی را باید از واحد غربی می دیدیم؛ وصل شدن آن به دو واحد دیگر باید یک مفصل قوی می داشت تا محدوده مدیر و‌‌ مراجعان را از محدوده همکاران مجزا می نمود و در عین حال مدیر در موقعیتی میانی قرار می گرفت که هم در دسترس باشد و هم بتواند بر کار همگان سرک بکشد!

اما مشکل اینجا بود که برای یک اتصال قوی میان این واحدها، سرویسهای بهداشتی و آبدارخانه های قبلی که چسبیده به دیوار بود مزاحم بودند. همینجا بود که ایده یک جعبه کشیده که در میان فضا قرار گیرد از ذهنمان گذشت. به این ترتیب آبدارخانه ها و سرویس ها را از دیوار جنوب واحدها کندیم و فاصله دادیم تا راهرویی پدید آید. این راهرو، فضای پذیرش در غرب را به فضاهای پرسنلی در شرق متصل می نماید بی انکه مزاحمتی برای فضای مدیریت که در میان و رو به شمال است ایجاد شود. آن سرویس ها و آبدارخانه ها را پشت سر هم‌ و در یک امتداد چیدیم و جعبه ای جدید را در میان فضا پدید آوردیم. حالا جعبه میانیمان را تا جایی که می شد بیشتر کشیدیم تا علاوه بر سرویسهای بهداشتی پرسنل و مدیر و اتاق تاسیسات و داکتها ، فضای پذیرش در یک سو غربی آن و یک کافه بار و پنتری باز در سوی شرقی آن قرار گیرد.

حالا جعبه ای داشتیم به طول تقریبی ۲۰ متر که از یک سو اکثر فضاهای خدماتی و پذیرش را در خودش جای داده و از سوی دیگر راهرو مجاور آن اتصالی قوی میان فضاها پدید آورده است. این جعبه کشیده در دو سوی شرقی و غربی به صورت سقفی نورانی و معلق امتداد می یابد تا هم سبک باشد و هم خوانا.

۳ وجه این جعبه، رو به پنجره های قدی داشتند با منظر پارک، کاخ و شهر، پس اگر تمام بدنه این جعبه را آیینه ای کنیم هم / بازتاب / شهر و پارک در آن جاری می شود و هم از وزن بصری خودش کاسته خواهد شد. این رویکرد سبب شد تا راهرو پدید آمده میان جعبه و دیوار هم با بازتابی که در آیینه های جعبه دارد، عریض تر ‌ و‌دلباز تر جلوه کند. جعبه آیینه ای، رو به شمال و فضای مدیریت، بازتابی از سبزی درختان پارک است ، پس در پاسخ به آن ، دیوار جنوبی راهرو را نیز، تا آنجا که می شد پوشش گیاهی کردیم تا راهرو هم اثری از بازتاب سبزی گیاهان را داشته باشد. این رویکرد علاوه بر تلطیف فضای پروژه، احساس خوب عبور از این راهرو را دو چندان کرد.

حال به سراغ قسمتهای شرقی که مختص پرسنل بود رفتیم، اتاق های کارشناسی و حسابداری را در جنوبی ترین قسمت مجاور پنجره ها و به شکل جعبه های شفاف سفید دیدیم که در بستر طوسی رنگ کل واحد قرار گرفته اند. بایگانی می بایست فضایی کشیده با کشوها و کمدهای فراوان باشد؛ آنرا به گونه ای با لبه قوس ورودی واحد میانی که درب آن کور شده بود جفت و جور کردیم تا هم عرض مناسب داشته باشد و هم لبه ی اضافه ای که داشتیم در دل آن حل شود. آن هم تبدیل شد به جعبه ای شفاف و کشیده با کمدها و کشوهای بسیار و یک میز برای بررسی و کنکاش!

باقی فضاها در این قسمت، به زون پرسنلی اختصاص یافت که کاملا باز است و رو به پنجره های شرقی دارد. اینجا فقط میزها و صندلیها هستند که گرافیک فضا را شکل می دهند. میزها را به گونه ای طراحی کردیم که یک جعبه چوبی کشیده، خط مرکزیشان را شکل دهد و سطوح رویی و پایه ها که تماما شیشه اند روی آن سوار شود تا حداکثر سادگی و شفافیت پدید آید. خود جعبه میزها راچوبی دیدیم تا قدری بر گرمی فضا بیفزاید.

از آنجا که ارتفاع واحدها به خصوص با توجه به تجمیع و گستره فضا ، کوتاه جلوه می کرد، سقف کاذب تمام قسمتهای عمومی را برداشتیم و فقط اتاقها به دلیل مسائل آکوستیک مسقف شد. نورپردازی این سقف اکسپوز باید به گونه ای می بود که هم با گرافیک مستطیلی مرکز پلان کار می کرد و هم با منحنی های پنجره های محیط پلان؛ لایه نورهای پاره خطی که طول و تراکمشان متناسب با هر فضا تغییر می کند پاسخ مناسبی بود . ضمن آنکه ریتم قرارگیریشان بر پویایی فضاها افزود که این موضوع به ویژه در اطراف جعبه میانی و راهرو اصلی که بازتاب این خطی ها دیده می شود نمایان تر است. برای کفسازی می خواستیم از مایکرو سمنت طوسی استفاده کنیم تا مات و یکدست باشد، اما کارفرما فقط و فقط سنگ می پسندید. با بررسی های فراوان سنگ بازالت را یافتیم. سنگی شگفت انگیز که طرح و بافتی شبیه به بتن دارد و توانست جایگزین مناسبی برای مایکروسمنت باشد.