ایده: ایجاد فضای باز درون محله ای با هدف تقویت حس تعلق مشترک برای ساکنین و همسایگان و عابران و افزایش فضای سبز. این پروژه متناسب با برنامه سرمایه گزاری کارفرما و مالک و نیاز محله در بافت شهری متراکم حکمت (دزاشیب) طراحی شد. آنچه امروز در این بافتهای متراکم آپارتمانی از دست رفته، فضاهای باز و سبز است، فضاهایی است که نه فقط ساکنان یک ساختمان بلکه تمامی همسایگان در آنها احساس آشنایی و تعلق کنند. پروژه ما نیز مانند بسیاری از پروژه های آپارتمانی دیگر، از یک طرف با سطح اشغال حداکثری و از طرف دیگر با اصلاح زمین، سهم کمی از فضای باز، حیاط و فضای سبز داشت که با محدودیت در جانمایی مسیرهای ماشین رو، آن نیز به حداقل ممکن رسید.

از طرفی ساختمان، به دلیل موقعیتش در تقاطع سه کوچه و مرکزیت خاصش میان همسایگان بسیار دیده می شد و این دیده شدن ما را بر آن داشت تا آنچه از دست رفته میدیدیم را با تمام محدودیتها، جبران کنیم. فضاهای باز پروژه را فرصت مناسبی برای تقویت روابط همسایگی دیدیم و به دنبال فرصتی برای افزایش سبزینگی از دست رفته گشتیم. آنچه از حیاط باقی ماند را با جزئیات مناسب در جهت افزایش حداکثری فضای باز و سبز طراحی کردیم و با آزاد گذاشتن فضای حیاط از جنبه ادراکی، فضای باز محله و منظر سبزش را افزایش دادیم.

حضور در فضاهای باز و سبز و لمس طراوت گیاهان حداقل کیفیتی است که فضاهای ساخته نشده کوچه پس کوچه های شهر ما به آن نیاز دارد. انتخاب مصالح آشنا و گرم و هماهنگ با چند ساختمان همسایه نیز تلاشی بود برای همخوانی و یکپارچگی و ایجاد بدنه شهری آرام و تقویت حس تعلق. پروژه را با فضاهای باز و نیمه باز و حضور حداکثری گیاه و حیاط بدون حصار، “بی حصار” نامیدیم