منو
منو
مدارک این پروژه فاقد دیاگرام های طراحی می باشد.
معمار: Jørn Utzon
سال: 1973
مساحت زمین : 18000 متر مربع
شهر: استرالیا
کشور: سیدنی
عکاسان: Jozef Vissel
توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)
ساختمان‌های کمی به‌اندازه خانه اپرای سیدنی در سیدنی، استرالیا مشهور هستند. این بنا که شاید هشتمین عجایب جهان در نظر گرفته شود، تاریخ طولانی‌ای در پس طراحی خود دارد. داستان این سازه باشکوه در سال ۱۹۵۶ آغاز شد، زمانی که دولت نیو ساوت ولز یک مسابقه آزاد برای طراحی دو سالن اجرا، یکی برای اپرا و دیگری برای کنسرت‌های سمفونیک، برگزار کرد تا سیدنی را بر روی نقشه جهانی قرار دهد.
معمار دانمارکی یورن اوتزن در آن زمان به‌خاطر کارهایش ناشناخته بود، اما طرح پیشنهادی او که شامل چند اسکیس ساده بود، ایرو سارینن، معمار مشهور که یکی از اعضای هیئت داوران بود، را تحت تأثیر قرار داد. هیئت داوران درباره طرح ارائه‌شده اظهار داشتند: “نقشه‌های ارائه‌شده برای این طرح ساده‌اند، در حدی که به شکل دیاگرامی درآمده‌اند. بااین‌حال، ما متقاعد شده‌ایم که این طرح مفهومی از یک خانه اپرا ارائه می‌دهد که توانایی تبدیل‌شدن به یکی از بزرگ‌ترین ساختمان‌های جهان را دارد.”
ساخت خانه اپرای سیدنی در مارس ۱۹۵۹ پس از تخریب انبار تراموای فورت مک‌کواری آغاز شد. این پروژه در سه مرحله ساخته شد: پی‌ریزی و ساخت سکوی ساختمان که مشرف به بندر سیدنی است، ساخت پوسته‌های بیرونی، و ساخت فضای داخلی.
ساخت سکو زمانی آغاز شد که اوتزن هنوز طراحی خانه اپرا را به اتمام نرسانده بود و این بخش از پروژه تحت نظارت شرکت مهندسی مشهور Ove Arup & Partners انجام شد. ازآنجاکه ساخت‌وساز بدون حل برخی مشکلات ساختاری آغاز شده بود، برخی قسمت‌های سکو پس از اتمام در سال ۱۹۶۳ نیاز به تغییر و بازسازی داشتند تا بتوانند وزن سازه‌های بتنی عظیمی را که روی آن‌ها قرار داشت، تحمل کنند.
بین سال‌های ۱۹۵۷ تا ۱۹۶۳، در میانه ساخت سکو، اوتزن و آروپ روی توسعه یک سیستم پوسته‌ای کار کردند که بتواند طرح کروی اولیه را از نظر سازه‌ای ممکن سازد. پس از دوازده تکرار، آن‌ها به راه‌حلی رسیدند که شامل یک سیستم دنده‌ای از پوسته‌های بتنی پیش‌ساخته بود که از بخش‌هایی از یک کره تشکیل شده بودند.
این سیستم اجازه می‌داد که هر دنده از چندین بخش استاندارد ساخته شود که در محل پروژه در یک قالب مشترک ریخته‌گری می‌شدند. اوتزن می‌خواست پوسته‌ها مانند بادبان‌های بزرگ سفید به نظر برسند، در تضاد با آب‌های عمیق آبی اقیانوس که ساختمان بر آن مشرف است. برای دستیابی به این زیبایی‌شناسی، پوسته‌ها با ۱,۰۵۶,۰۶۶ کاشی سرامیکی ساخته‌شده از رس و سنگ خردشده که در سوئد تولید شده بودند، پوشانده شدند. همراه با نصب این کاشی‌ها، تکمیل سازه نمادین سقف یازده سال به طول انجامید.
در ۲۸ فوریه ۱۹۶۶، پس از کشمکش طولانی با دولت نیو ساوت ولز به دلیل افزایش هزینه‌های ساخت‌وساز در حین پیشرفت پوسته‌های بتنی، اوتزن از پروژه کناره‌گیری کرد. باوجود یک طومار اعتراضی با سه هزار امضا برای بازگرداندن اوتزن، دولت سه معمار استرالیایی – پیتر هال، دی‌اس لیتلمور و لایونل تاد – را برای تکمیل پروژه منصوب کرد. پس از نصب ۲,۱۹۴مین بخش از پوسته‌های پیش‌ساخته در سال ۱۹۶۷، مرحله دوم پروژه به پایان رسید.
در مرحله سوم و نهایی پروژه، تحت نظارت معماران منصوب‌شده جدید، طراحی اوتزن به‌طور قابل‌توجهی تغییر کرد. به درخواست کمیسیون پخش استرالیا، تالار اصلی که در ابتدا به‌عنوان یک فضای چندمنظوره برای اپرا و کنسرت طراحی شده بود، به فضایی اختصاصی برای کنسرت‌ها تبدیل شد و عنوان “تالار کنسرت” را دریافت کرد که گنجایش ۲,۸۰۰ نفر را دارد.
تالار کوچک‌تر که در ابتدا برای اجراهای نمایشی طراحی شده بود، به سالن اپرا تغییر یافت تا برای اجرای اپرا و باله استفاده شود. راه‌پله‌های بزرگ خارجی، بازدیدکنندگان را به این دو سالن اصلی هدایت می‌کنند و ورودی‌ای را شکل می‌دهند که فراموش‌نشدنی است. بااین‌حال، به دلیل تغییر در طراحی سالن‌ها، سالن اپرا اکنون برای اجرای اپراها و باله‌های بزرگ بیش‌ازحد کوچک است.
سه سالن تئاتر کوچک‌تر، یک کتابخانه و یک سینما نیز به طراحی اصلی اضافه شدند، همراه با سه رستوران، شش بار و شصت اتاق گریم. این ساختمان در مجموع دارای ۱۰۰۰ اتاق است که از طریق یک راهروی دایره‌ای به یکدیگر متصل شده‌اند و به پنج فضای اجرایی دسترسی دارند.
طراحی دیوارهای بزرگ شیشه‌ای خارجی نیز به معماران منصوب‌شده واگذار شد. این دیوارها توسط قاب‌های عمودی فولادی پشتیبانی می‌شوند که تا دهانه پوسته‌ها امتداد دارند. نوارهای برنزی از این قاب‌ها عبور کرده و ۲۰۰۰ پنل شیشه‌ای را پشتیبانی می‌کنند که توسط شرکت Ove Arup & Partners طراحی شده است. این شیشه‌ها شامل دو لایه شیشه‌ای هستند که توسط یک لایه پلاستیکی میانی به هم متصل شده‌اند تا استحکام بیشتری داشته باشند و عایق صوتی بهتری ارائه دهند.
ساخت خانه اپرای سیدنی در اکتبر ۱۹۷۳ تکمیل شد و توسط ملکه الیزابت دوم افتتاح گردید. با اینکه هزینه اولیه ۷ میلیون دلار برآورد شده بود، این رقم در نهایت به ۱۰۲ میلیون دلار رسید. در سال ۱۹۸۹، دولت اطلاع یافت که این بنا نیاز به تعمیراتی با هزینه حدود ۸۶ میلیون دلار دارد، زیرا برخی از کاشی‌ها افتاده و دنده‌های سازه‌ای رو به زوال بودند.
بااین‌حال، این هزینه‌های سنگین بهایی بود که برای تبدیل‌شدن خانه اپرای سیدنی به یادمانی از فناوری، جامعه و جهان در قرن بیستم پرداخت شد.
در سال ۲۰۰۷، این بنا به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد، همراه با دیگر بناهای تاریخی مانند استون‌هنج. در سال ۲۰۰۳، یورن اوتزن جایزه پریتزکر را دریافت کرد، پنج سال پیش از درگذشتش در سال ۲۰۰۸. به دلیل مسائل سیاسی که منجر به استعفای او شد، او هرگز به استرالیا بازنگشت تا شاهکار تکمیل‌شده خود را از نزدیک ببیند. باوجوداین، خانه اپرای سیدنی یکی از بزرگ‌ترین سازه‌های ساخته‌شده در تاریخ معماری جهان به شمار می‌رود.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “
