معمار: Mies van der Rohe

سال: 1951

مساحت زمین : 4,856 متر مربع

شهر: شیکاگو

کشور: ایالات متحده آمریکا

عکاسان: Hagen Stier

توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

این دو برج ۲۶ طبقه که بین سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۱ در شیکاگو ساخته شدند، به عنوان نمادی از مدرنیسم، زندگی در ساختمان‌های بلند را برای نسل پس از جنگ بازتعریف کردند. این برج‌ها در کنار دریاچه میشیگان قرار دارند و چشم‌انداز زیبایی به آن دارند.

میس فان در روهه ایده استقلال معماری از سایت را در این پروژه پیاده کرد. وی ساختمان‌ها را در یک سایت مثلثی به صورت متقاطع قرار داد تا علاوه بر ایجاد دید به دریاچه، به خیابان Lake Shore Drive و منطقه پرجنب‌وجوش Chicago Loop نیز اشراف داشته باشند. این زاویه ۹۰ درجه، یک پلازا در سطح همکف ایجاد کرده است.

یکی از ویژگی‌های برجسته این ساختمان‌ها طراحی شناور طبقه همکف است که باعث می‌شود برج‌ها معلق به نظر برسند. سقف افقی ورودی که تنها ارتباط بین این دو برج است، هیچ عملکرد سازه‌ای ندارد و صرفاً برای تأکید بر حس روحانی این مکان خاص طراحی شده است.

طراحی این برج‌ها بر اساس یک شبکه ۲۱ فوتی است که در آن ستون‌های فولادی در محل تقاطع خطوط شبکه قرار گرفته‌اند. استفاده از این شبکه، سازه را ساده و کارآمد کرد و در عین حال هویت مدرن و صنعتی ساختمان را تقویت نمود. یکی از چالش‌های طراحی، مقررات آتش‌نشانی بود که اجازه نمی‌داد اسکلت فولادی ساختمان نمایان باشد. میس این مشکل را با پوشاندن پوسته‌های بتنی با صفحات فولادی حل کرد تا همچنان ظاهر فلزی و یکپارچه سازه حفظ شود.

این پروژه یکی از نخستین نمونه‌های استفاده از قطعات پیش‌ساخته در معماری بود. برای مثال، واحدهای پنجره‌ای چهارتایی روی پشت‌بام مونتاژ شده و سپس بین ستون‌ها متصل می‌شدند. همچنین، پروفیل‌های استاندارد T شکل که برای قاب‌های پنجره استفاده شدند، به ستون‌ها و پایه‌های گوشه‌ای متصل گردیدند. این روش ساخت، یک الگوی منظم از تضاد بین فولاد مشکی و سطح شیشه‌ای ایجاد کرد.

یکی دیگر از ویژگی‌های مهم این پروژه، مشبک بودن نمای خارجی است که بر اساس یک شبکه ۵ فوت و ۳ اینچی طراحی شده و با پروفیل‌های استاندارد ۸ اینچی فولادی ساخته شده است. این اجزای استاندارد باعث سرعت و سهولت در ساخت شدند، چراکه به سادگی به قاب خارجی متصل می‌شدند.

میس در این پروژه، طراحی را کاملاً بر اساس فرآیند ساخت و ساز قرار داد. این روش منجر به ایجاد یک سیستم یکپارچه شد که از سازه، به پنجره‌ها و سپس به پارتیشن‌های داخلی امتداد می‌یافت. وی معتقد بود که در این پروژه، معماری در توالی ساخت و ساز تکامل یافته است. این نظم و ترتیب دقیق، برج‌های 860-880 لیک شور درایو را به یکی از نمادهای معماری مدرن در شیکاگو تبدیل کرد. شاید به همین دلیل بود که میس فان در روهه و همسرش نیز چندین سال در یکی از آپارتمان‌های این مجموعه زندگی کردند.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.