منو
منو
مدارک این پروژه فاقد دیاگرام های طراحی می باشد.
معمار: Daniel libskind
سال: 2011
مساحت: 20000 متر مربع
شهر : درسدن
کشور: آلمان
عکاسان : Bitter Bredt Courtesy of Holzer
«می‌خواستم یک وقفه جسورانه ایجاد کنم، یک گسست اساسی، تا به درون زرادخانه تاریخی نفوذ کنم…» – دنیل لیبسکیند، ۲۰۱۱
«قصد من این نبود که نمای موزه را حفظ کنم و فقط یک گسترش نامرئی در پشت آن اضافه کنم. می‌خواستم یک وقفه جسورانه، یک گسست اساسی ایجاد کنم تا به زرادخانه تاریخی نفوذ کنم و تجربه‌ای جدید خلق کنم. این معماری عمیق‌ترین مسائل مربوط به خشونت سازمان‌یافته، تاریخ نظامی و ارتباط آن با سرنوشت شهر را به چالش می‌کشد.» – دنیل لیبسکیند
یک دهه پس از افتتاح موزه نمادین یهودی طراحی‌شده توسط دنیل لیبسکیند در برلین، موزه دیگری در آلمان با طراحی لیبسکیند افتتاح می‌شود: موزه تاریخ نظامی درسدن. این دو پروژه بیش از آنچه به نظر می‌رسد به یکدیگر شباهت دارند.
هر دو پروژه طراحی‌های پیشرو و آوانگارد را در کنار ساختارهای پیشامدرن قرار می‌دهند. هر دو نیازمند تمرکز عاطفی و فکری جدیدی بر تاریخ هستند. هر دو تلاش می‌کنند تا معنایی از بی‌معنایی جنگ، خشونت، تخریب و نفرت استخراج کنند. لیبسکیند می‌گوید: «تخریب اروپا و شهرهای اروپایی توسط نازی‌ها بخشی از داستان تخریب درسدن است. نمی‌توان هولوکاست و موزه‌هایی که به خاطرات می‌پردازند را از تاریخ آلمان و درسدن جدا کرد.»
گسترش طراحی‌شده توسط لیبسکیند برای موزه تاریخ نظامی درسدن، به‌طور چشمگیری تقارن ساختمان را قطع می‌کند. این گسترش عظیم، یک سازه پنج‌طبقه ۲۰۰ تنی از شیشه، بتن و فولاد است که از مرکز ساختمان ۱۳۵ ساله اصلی عبور می‌کند. نمای جدید با شفافیت و باز بودن خود از مات بودن و سختی ساختمان موجود فراتر می‌رود، همان‌طور که دموکراسی آلمان گذشته استبدادی این کشور را پشت سر گذاشته است.
طراحی مجدد موزه بستری برای بازنگری در گذشته در شهری که در پایان جنگ جهانی دوم توسط بمباران متفقین نابود شد، فراهم می‌کند. درون این گسترش، یک سکوی دید ۹۹ فوتی، چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌ای از شهر امروزی ارائه می‌دهد، درحالی‌که خود گسترش به سمت منبع بمباران‌ها اشاره می‌کند و فضایی دراماتیک برای تأمل ایجاد می‌کند. لیبسکیند می‌گوید: «درسدن شهری است که اساساً تغییر کرده است. وقایع گذشته فقط یک حاشیه نیستند؛ آن‌ها در مرکز تحول امروز شهر قرار دارند.»
در داخل ساختمان اصلی، که دارای ستون‌های سنتی است، تاریخ نظامی آلمان به‌صورت ترتیب زمانی ارائه شده است. اما اکنون این تاریخ با فضایی جدید و باز در گسترش پنج‌طبقه همراه شده که به بررسی موضوعی نیروهای اجتماعی و انگیزه‌های انسانی که فرهنگی از خشونت ایجاد می‌کنند، می‌پردازد.
موزه تاریخ نظامی درسدن که دوباره طراحی شده است، اکنون موزه مرکزی رسمی نیروهای مسلح آلمان است. این موزه دارای یک فضای نمایشگاهی به مساحت تقریبی ۲۱۰۰۰ فوت مربع خواهد بود که آن را به بزرگ‌ترین موزه آلمان تبدیل می‌کند.
از زمان تأسیس در سال ۱۸۹۷، موزه تاریخ نظامی درسدن به‌عنوان زرادخانه و موزه‌ای ساکسونی، موزه‌ای نازی، موزه‌ای شوروی و موزه‌ای آلمان شرقی فعالیت کرده است. امروز، این موزه تاریخ نظامی آلمان متحد و دموکراتیک است. موقعیت آن در خارج از مرکز تاریخی درسدن باعث شد که این ساختمان از بمباران متفقین در پایان جنگ جهانی دوم جان سالم به در ببرد.
در سال ۱۹۸۹، دولت که مطمئن نبود این موزه چگونه در یک کشور آلمان متحد جای می‌گیرد، تصمیم گرفت آن را تعطیل کند. تا سال ۲۰۰۱، احساسات تغییر کرد و یک مسابقه معماری برای یک گسترش برگزار شد که بازنگری در شیوه تفکر ما درباره جنگ را تسهیل می‌کرد.
طراحی برنده لیبسکیند به‌طور جسورانه تقارن ساختمان اصلی را قطع می‌کند. این گسترش، یک سازه عظیم پنج‌طبقه ۲۰۰ تنی از شیشه، بتن و فولاد است که از ساختار منظم زرادخانه ۱۳۵ ساله عبور می‌کند. یک سکوی دید ۹۹ فوتی، چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌ای از درسدن مدرن ارائه می‌دهد، درحالی‌که به سمت منبع بمباران‌ها اشاره می‌کند و فضایی دراماتیک برای تأمل ایجاد می‌کند.
شفافیت و باز بودن نمای جدید با مات بودن و سختی ساختمان موجود تضاد دارد. دومی شدت گذشته استبدادی را نشان می‌دهد، درحالی‌که اولی بازتاب‌دهنده باز بودن جامعه دموکراتیکی است که در آن بازاندیشی شده است. تعامل بین این دیدگاه‌ها شخصیت موزه جدید تاریخ نظامی را شکل می‌دهد.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “