پروژه ساختمان اداری ماهواره سامان در واقع تحویل یک پروژه نیمه تمام  بوده که می تواند یکی از چالش برانگیزترین وظایفی باشد که به یک معمار ارائه می شود. زمانی که پروژه ماهواره سامان به دفتر معماری هوبا پیشنهاد شده است در واقع ساختار آن در نیمه راه در پارک پردیس فناوری مستقر شده بوده، جایی که تعریف جدیدی از عملکرد اداری شروع به ظهور کرده است. وضعیت موجود اسکلت و مسیر پروژه به دلیل تصمیم ذینفعان از طرح معماری اولیه طراحی شده توسط یک شرکت معماری دیگر منحرف شده بوده و ساختار کلی آن را نیز تغییر داده اند. همچنین کارفرما تصمیم گرفته فضاهای جدیدی به اسکلت موجود اضافه شود. برای طراح، هدف اصلی در انجام این پروژه ایجاد فرهنگ همکاری برای پیشبرد طراحی ترکیبی به عنوان نتیجه دو شرکت معماری بوده است. در ادامه مقاله به شرح این پروژه و ویژگی هایش می پردازیم.

ایده اصلی

ایده جدید این پروژه این بود که مفهوم ساختار و طراحی قبلی خود را برای ایجاد پتانسیل های جدید با فکر دیگری برای پروژه برای رسیدن به نتایج همسو تکامل دهد. در چنین پروژه هایی که طراح اولیه بخشی از کار را به پایان رسانده است، معمولاً زمانی که معمار دیگری قبول می کند بقیه مراحل را انجام دهد، برای ادامه و توسعه ایده اولیه اقدامی انجام نمی شود. بنابراین، نتیجه با ایده اولیه متفاوت خواهد بود. سیاست طراحی هوبا هدایت جهت حفظ شخصیت کلی و ایجاد پتانسیل مکمل بوده است. برای انجام این کار، هوبا چندین رویکرد را در پیش گرفته است.

در گام اول تصمیم گرفتند علاوه بر تعامل با خود پروژه، بلکه با کل پارک، یک منظره ایجاد کنند. بخش اضافه شده به پلان اولیه به صورت ایوانی برای استفاده عموم از کل مجموعه بازنگری شد تا بر حجم خالص اولیه و تقویت پلان و در عین حال کاهش تاکید بر تغییرات ناخواسته در طرح اولیه تاکید شود. با توجه به نیاز کارفرما، مجبور شدیم فضاهای جدیدی را به عنوان یک ساختمان مشترک جدید به اسکلت موجود اضافه کنیم. از آنجایی که خط مشی طراحی مبتنی بر همسویی با طرح اولیه بود، تصمیم گرفته شده که به جای شکل گیری بر روی زمین، فضاهای اضافی را در زیرزمین منظر سازماندهی کنیم. با این روش به جای افزودن عناصر رسمی جدید، آن را کاهش داده تا منظره ای برای پروژه و کل پارک ایجاد شود که به عنوان یک میدان عمومی باز ایفای نقش می کند.

متریال و دستاوردها

یکی از دستاوردهای دیگر این سیاست طراحی، ایجاد فضای خالی بین پروژه بوده تا مرزی بین طرح موجود و قبلی و قطعات اضافی ایجاد شده و پس از آن برای رعایت معیارهای طراحی اولیه ایجاد شود. فضای میانی ارتباط و تعامل با سایت کلان پروژه را فراهم کرده است. فضای میانی یک باغ در سراسر پروژه ایجاد می کند و بخش جدید اضافه شده نور، تهویه و ارتباط بین معیارهای مختلف و بخش های داخلی را فراهم کرده است. ایجاد فضای عمومی برای افراد در داخل پروژه و خارج از سایت توسط قسمت های اضافی که نقش مکمل دارند به گونه ای است که علاوه بر سقف شیب دار آن نقش ارتباطی در سایت بین ساختمان های موجود را نیز ایفا می کند. و فرم آینده اما به عنوان بخشی از منظر، فضایی را نیز برای افراد و عابران پیاده برای کاوش در داخل مجموعه فراهم می کند تا تعامل آن با پارک به عنوان دفتری که عملکرد آن بر اساس تعامل است و همچنین تامین نور برای فضاهای مختلف از طریق کوچه باغچه های اطراف و نورگیرها از پشت بام در برخی قسمت ها افزایش یابد.

مطابق با معیارهای طراحی اولیه، متریال پروژه به عنوان یک ماده خنثی (سیمان شسته شده) طراحی شده تا بر شکل خالص ساختمان تأکید شود. این ماده نیز از بیرون به داخل گسترش یافته است. همچنین، مواد شفاف انتخاب شد، در کنار مواد خنثی که اتصال داخلی و خارجی را می کشد و در عین حال وفادار به به حداقل رساندن تنوع رنگ ها و مواد از طریق لایه ها بود. لایه بندی سطوح شفاف داخلی در پروژه، ارتباط بصری بین راهروها، مناطق عمومی و فضای کاری بین دو لایه بیرونی نما را به طور همزمان در محورهای عمودی و افقی فراهم می کند.

جمع بندی نهایی

در نتیجه، در حالی که بسیاری از پروژه ها دارای پتانسیل اولیه به خوبی تعریف شده هستند. با این حال، به دلایل مختلف، این پروژه از دست معمار اصلی کنار گذاشته شد. پس از آن، در حین تحویل به معمار دیگری در مرحله دوم پروژه، ایده اولیه یا ماهیت اساسی طرح از بین رفته. بنابراین، نتیجه انتقالی شد و منجر به از دست رفتن انرژی و سرمایه شد. تجربه پروژه هایی از این دست که در نهایت به فرآیندی جمعی ختم می شود، صرف نظر از نتیجه، ارزش بالاتری دارد و همچنین باعث می شود تا رشد فرهنگ همکاری معماری و توسعه آن به نتیجه ای ترکیبی و پویا برسد که نه تنها بر یکدیگر برتری نخواهند داشت، بلکه می توانند به راه حلی پاسخگوتر دست یابند.