در این پروژه بدلیل حضور پخ در نمای همسایه‌های شرقی و غربی، راهی برای گریز از هندسه پخ در نما وجود نداشت، چالش دیگر، عرض کم زمین بود که با رعایت پخ در طرفین، سطح نورگیری از ضلع جنوبی بشدت کاهش می‌یافت.
موقعیت مکانی پروژه نیز فاکتور مهمی بود. از آن جایی که پروژه در محله یوسف آباد -منطقه ۶- تهران واقع شده و در این محله هنوز بقایای معماری‌های مدرنیستی با کیفیتی وجود دارد که ویژگی‌های مشترکی از قبیل ایجاد ریتم در نما با کاراکتر پنجره‌ها، داشتن فضاهای باز و نیمه باز به عنوان بخش‌های ماهوی و ترکیب سه بعدی حجمی در آنها به چشم می‌خورد، سوال پروژه این شد که آیا می‌توان با توجه عرض کم زمین، به جای نماهای پوسته‌ای متداول، نمایی بصورت ترکیب حجمی طراحی کرد؟
در نتیجه تلاش شد تا از محدودیت حضور هندسه پخ بعنوان ظرفیتی برای ایده اصلی طراحی استفاده شود و به جای انتخاب رویکرد گریز از پخ، به انتشار هندسه‌ی آن در کل نما پرداخته شد. برای رسیدن به این ترکیب حجمی مقداری از سطح قابل فروش در هر طبقه کم می‌شد اما حضور کارفرما به عنوان کاربر نهائی پروژه و کمرنگ شدن نگاه سرمایه محور به معماری، سبب شد تا موافقت بر کاهش سطح قابل فروش در ازای رسیدن به ترکیب حجمی، راحت‌تر حاصل شود.
در مراحل بعدی طراحی، سعی شد از مدول تکرارشونده در طبقات زوج و فرد استفاده شود تا از ایجاد آشفتگی حجم جلوگیری کند. درنهایت نما از مرحله‌ی صفحه عبور کرد و به حجم می‌رسد و مرز بین بیرون و درون پروژه، دیگر یک صفحه دوبعدی نیست.
در مرحله طراحی دیتیل نما، تصمیم بر حذف همپوشانی حجم‌های طبقات روی هم گرفته شد تا ترکیب حجمی خالص‌تری بدست آید.
با عقب نشستن لایه شفاف نما (پنجره ها) فضایی میان پوسته نما و داخل شکل می‌گیرد که سبز شدن آن به کیفیت فضای داخلی می‌افزاید.
انتخاب یک متریال برای کل نما، باعث شد تمرکز اصلی روی ترکیب حجمی باقی بماند و بافت افقی سنگ نما، به تعدیل تناسبات کشیده نما کمک کرد. ترکیب حجمی نهائی، سبب حرکت سایه در طول روز روی حجم و ایجاد پویایی در نما می‌شود و در مسیر حرکت داخل کوچه از شرق به غرب و بالعکس، جهت گیری‌های متفاوتی از بنا توسط ناظر، ادراک می‌شود؛ همینطور در فضای داخلی با ایستادن در زاویه‌های متفاوت نسبت به پنجره، میزان دید به فضای بیرون متفاوت می‌شود.