سایت، پلان
پروژه ساختمان مسکونی آوینی با داشتن ۸ طبقه، ۶ واحد مسکونی، یک واحد تفریحی و یک پارکینگ در استان قم قرار دارد. محدوده قرار گیری زمین دارای هندسه ای ناهموار با زوایای مختلفی در اطرافش می باشد. هندسه سایت به گونه ای می باشد که طراحی پلان آن شامل بسیاری از مشکلات و چالش ها می باشد. سایت پروژه از یک طرف به خیابان اصلی و از طرف دیگر به کوچه منتهی می شود. با توجه به استانداردهای شهرداری و میزان کنسول های در امتداد دو طرف زمین، چالش اصلی طراحی پروژه این است که یک طرحی با بالاترین کارایی ایجاد کنند. از طرفی دیگر، با توجه به قرارگیری پروژه در خیابان اصلی، مسأله به کار رفته در زمینه پروژه مطرح می شود. یک چالشی نیز با شکل گیری در گفتگوی راجع به شکل درونی پروژه ارائه شد.

طراحی
با توجه به محدودیت های موجود در پروژه، ابتدا ” حل و فصل پلان با بالاترین کارآیی ممکن” در نظر گرفته شد. از این رو در روند توسعه برنامه ی طراحان، آن ها به خطوطی که از طریق کنسول ها ایجاد شده بودند، رسیدند. در این مرحله، برای ایجاد خلوص فضایی و دستیابی به هندسه صحیح در طرح، کنسول ها و نحوه قرارگیری آن ها با توجه به فضاهای داخلی تغییر یافت. در نتیجه طراحان به یک برنامه با بالاترین بهره وری دست یافتند. در همان روند، حجم بیرونی ساختمان نیز در یک گفتگوی دو طرفه میان طرح داخلی و خطوط شهری شکل گرفت. این حجم به عنوان گفتگوی میان فضای داخل و خارج از پروژه، مانند یک فرمی تحت تأثیر رویدادهای داخلی و فضاهای داخلی ساختمان و همچنین تحت تأثیر خطوط شهری و سایت قرار گرفته است. این حجم از یک طرف در محاوره با فضاهای داخلی و طرح قرار دارد. از سوی دیگر نیز با خطوط شهر ( در بخش آشپزخانه) هماهنگ خواهد شد.

مقیاس، بافت، متریال
جزئیات ساختمان برای ایجاد جلوه هایی برای تأکید بر جنبه های نمادین ساختمان مورد توجه قرار گرفت. فضاهای باز مانند برش ها، از داخل یک سنگ بزرگ همانند یک مجسمه سازی شکل می گیرد. بدین ترتیب این پروژه خود را به عنوان یک مجسمه ای با خطوط حک شده در آن در سطح شهر به نمایش می گذارد. از طرفی دیگر با توجه به موقعیت قرارگیری پروژه در فضایی باز، طراحان در دو مقیاس بصری مختلف، که مقیاس شهری و مقیاس انسانی می باشد نگاه کردند. برای نمایش جزئیات، طراحان یک بافت نامنظمی را در نمای سنگی ساختمان ایجاد کردند. بدین ترتیب جنبه ای از پروژه نمادین بودن است در هر دو مقیاس انسانی و شهری انجام شد. بافت سنگ ها با قرارگیری در سایز های مختلف (۱۰، ۲۰، ۳۰ و ۴۰ سانتی متری) و همچنین عمق متفاوت ایجاد شد.

این پروژه به صورت یک نمای سنگی سفید و یکپارچه در قالب یک فرم مجسمه مانند که روی آن حکاکی شده، دیده می شود. در مجموع می توانیم بگوییم که پروژه ساختمان مسکونی آوینی چالشی میان طرح و شهر، محاوره ای میان فضای داخلی و خارجی، میان فرم و محتوی و همچنین میان حجم و فضا بود.