پایه این پروژه بر اساس تلاش برای احیای سه منطقه در زندگی آپارتمان است؛ حیاط، ورودی، راهرو (داخل واحد) و سقف. فضاهایی که علی رغم اهمیت آنها به دلیل دو مورد نادیده گرفته می شود: ابتدا به لحاظ عملکرد، آنها در مقایسه با سایر فضاها دارای عملکرد کمتری هستند؛ دوم به علت (توجه به حیاط و بام) ، آن ها به عنوان فضای زندگی قابل فروش نبودند. علاوه براین، هنگامی که به حیاط و پشت بام می رسیم، ما می توانیم ادعا کنیم که مناطق مشترک معمولا به خوبی نگهداری نمی شود، زیرا در آپارتمان های کوچک امکان استخدام یک سرایدار وجود ندارد. بنابراین، این فضاها اغلب مرده و فضاهای غیر قابل استفاده هستند.

حیاط و ورودی:

علیرغم این واقعیت که ورودی همیشه در معماری سنتی ایرانی اهمیت زیادی دارد، امروزه در خانه های آپارتمان فاقد برنامه ریزی مناسب است. برای رفع این مشکل، طراحان ورودی افراد و اتومبیل را از هم جدا کردند. سپس ما موقعیت حیاط را در زیرزمین برای جداسازی دو ناحیه و حفظ تعامل میان آن ها، تغییر و فضای ورودی عابر پیاده را تشکیل دادند.

پشت بام:

سقف ساختمان ها با یک منطقه کوچک زندگی معمولا با این چالش مواجه است که فضای سبز ساختمان و حفظ آن از لحاظ اقتصادی توصیه نمی شود. به علاوه، عدم داشتن یک نگهبان تنها منجر به تخریب تدریجی این مکان ها می شود. بنابراین، طراحان تصمیم گرفتیند فضای سقف را به دو قسمت تقسیم کنند: یک بخش برای تاسیسات ساختمانی قابل دسترسی برای تمامی واحدهای آپارتمان، و دیگری یک حیاط تزئین شده با گلدان ها و فضایی برای نشیمن که به طور انحصاری به واحد پنجم دسترسی دارد و همچنین به طور جداگانه از داخل واحد پنجم دسترسی دارد.

راهرو:

راهروها ی داخل واحد ها تنها یک گذرگاه نیستند، بلکه به عنوان یک فضای کاربردی و خطی بین اتاق نشیمن و اتاق ها قرار گرفته است به طوری که می تواند حریم خصوصی اتاق را تضمین کند و همچنین نبود اتاق رخت شویی را در آپارتمان های کوچک را جبران می کند. قرار دادن ماشین لباسشویی و لوازم مربوطه، میز اتو و صندلی برای نگهداری اقلام لازم برای زندگی در آپارتمان مسکونی صد و پنجاه متر در این فضا، راهرو را به یک فضای چند منظوره تبدیل کرده است.