پروژه زمانی به ما ارجاع شد که اسکلت آن اجرا شده و در حال تیغه چینی بود. حجم کلی از قرار گرفتن چند حجم کوچکتر (کنار هم نشستن فضاهای مختلف) تشکیل شده بود. بعد از بررسی پروژه، ضمن به رسميت شناختن وضع موجود معماري تصميم گرفتيم تا با تغييرات حداقلي یعنی صرف کمترین انرژی و هزینه برای کارفرما در جهت بهبود برخی موارد در طراحی، دياگرام ارتباطی فضاها و سازه آن اقدام نموده و مواردی اعمال نماييم تا به پاسخ مناسبتري برسيم.

اولین موضوع خط بیرونی (آوت لاین) پروژه بود. ما با انتخاب این «شکستگی ها» به عنوان زبان پروژه، به جای تلاش در جهت برطرف کردن آنها و نیل به سمت هندسه چهارگوشی که بیشتر و پیشتر با آن اخت داشتیم، حتی اقدام به تقویت آنها و بسط آن از آوت لاین پلان به سایر برش های افقی و عمودی ساختمان و لندسکیپ پروژه نمودیم. بازشوها را هم به ساده ترین حالت تعبیه کردیم تا با سادگی خود به بهتر دیده شدن خط آسمان کمک کنند. در قدم های بعدی با آفست کردن آوت لاین پروژه به داخل و ایجاد پر و خالی هایی در فاصله این دو خط، ضمن اضافه كردن فضاهای نیم باز و تقویت ارتباط بیرون و درون پروژه، کوشیدیم از قابلیت سایه اندازی های چشم نواز این خطوط شکسته نیز بهره مند شویم. البته به این امید «که آفتاب بیاید…»