خانه بیشتر یادآور سکون و آرامش است و کمتر حرکت. اما چه مي‌شود اگر اين دو همنشين شوند؟ چنین دغدغه‌ای دست‌مایه‌ی طرح یک خانه شد: مکانی که در آن حرکت به اندازه سکون مهم باشد: یک پرسه‌گاه خصوصی. پرسه‌گاه به شكل يك مسير، كه انگار ستون فقرات ساختمان است و ساير فضاها ازش روييده باشند، تفسير و تصوير شد. اين رويش‌ها با دوباره درخودپيچيدن كالبد اصلي ساختمان را شكل داد: بنایی براي سكونت دائم «حاج آقا» و همسرش و اقامت تفريحي آخر هفته‌ي فرزندان و نوه‌ها.

حیاط کوچک ورودی – یکی از سه حیاط خانه – با سبزی و با حضور آبي كه از ورودي اصلي دورتادور خانه مي‌چرخد و تا حیاط سوم امتداد مي‌يابد، به استقبال می‌آید. لهجه‌ی معاصرِ طرح، بخشی از بنا را از پیش چشم بر می‌دارد و مَفصَلي را شكل مي‌دهد براي ورود به صحنه‌ي بعدي: حیاط دوم، حیاط محصور، حياطي «ازآنِ‌خود» كه از درخودجمع‌شدن پرسه‌گاه شكل گرفته است. بخشي از جبهه جنوبي ساختمان در طبقه‌ي بالايي حذف شده تا حياط نور را هرچه بيشتر به خود راه دهد و همچنين منظري از حياط و تراس‌هاي سبز پيشِ چشم تنه‌ي شمالي قرار گيرد. رفتار حياط با باد آزارنده‌ي زمستان برعكس است: ساختمان طوري بر زمين مي‌نشيند که باد به حیاط راه نیابد. مسیری كوچه‌مانند تكه‌اي‌ كوچك اما مستقل را از خانه‌ي اصلي جدا مي‌كند و راهی باز می‌کند به حیاط سوم بزرگ‌تر از قبلی‌ها است و هندسه‌ای آرام‌تر و طبیعی‌تر دارد.

همراهِ مسیر و حرکت، اندام‌هاي دیگر ساختمان را تجربه می‌شوند: مهمان‌خانه، يك مركزيت ادراكي/كاركردي كه سرشتي آرام و ساكن دارد اما نظاره‌ي پرسه‌گردانِ خانه هم در آن ممكن است. صحنه بعدی، تراس‌هاي سبزي هستند كه كارشان بي‌مرز كردن بيرون و درون است. ادامه مسیر شامل پلِ روی کوچه و پلکانی است موازی سقف بخش مستقل که یکی از چندین مسیر پرسه‌ی خانه پرسه‌گرد را کامل می‌کند.