لوگو رسانه جهان معماری

موزه کوآی برانلی | Musée du quai Branly

موزه کوآی برانلی | Musée du quai Branly

دفتر معماری ژان نوول | Ateliers Jean Nouvel

فرانسه، پاریس

موزه کوآی برانلی | Musée du quai Branly

دفتر معماری ژان نوول | Ateliers Jean Nouvel

استان فرانسه، پاریس

ویدیو
ویدیو و انیمیشنی برای نمایش وجود ندارد
دیاگرام های طراحی
پلان و نما
مقاطع و جزییات
توضیحات فارسی

معمار: Ateliers Jean Nouvel

سال: 2006

مساحت: 76500متر مربع

شهر: پاریس

کشور: فرانسه

عکاسان: Clément Guillaume, Roland Halbe, Philippe Ruault


توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

این بنا موزه‌ای است که بر پایهٔ یک مجموعهٔ مشخص شکل گرفته؛ موزه‌ای که در آن همه‌چیز با هدف برانگیختن واکنشی احساسی نسبت به شیء اصلی طراحی شده است: از محافظت آن در برابر نور، تا در عین حال، شکار همان پرتو نادر نوری که برای لرزاندن آن و بیدارکردن بُعد معنوی‌اش ضروری است. این مکان، زیستگاهی آکنده از نمادهای جنگل و رودخانه، وسواس‌های مرگ و فراموشی، و پناهگاهی برای آثار سانسورشده و طردشده از استرالیا و قارهٔ آمریکا است. این فضایی پُربار و سنگین است که با گفت‌وگوهای ارواح نیاکانی انسان‌ها تسخیر شده؛ انسان‌هایی که با کشف وضعیت انسانی خود، خدایان و باورها را ابداع کردند. این مکان، جایی یگانه و غریب است؛ شاعرانه و در عین حال ناآرام‌کننده.

معماری این بنا باید بیان‌های خلاقانهٔ متعارف غربیِ امروز را به چالش بکشد. بنابراین، باید با سازه‌های مرسوم، سامانه‌های مکانیکی، دیوارهای پرده‌ای، راه‌پله‌های اضطراری، جان‌پناه‌ها، سقف‌های کاذب، پروژکتورها، پایه‌ها و ویترین‌ها خداحافظی کرد. اگر این عناصر ناگزیر به حفظ عملکرد خود هستند، باید از دید و حتی از آگاهی ما محو شوند؛ باید در برابر اشیای مقدس ناپدید شوند تا امکان هم‌حضوری و ارتباط معنوی با آن‌ها فراهم آید. گفتن این امر ساده است، اما تحقق آن دشوار…

معماری حاصل، شخصیتی غیرمنتظره دارد. آیا با شیئی کهن‌الگویی روبه‌رو هستیم؟ نوعی بازگشت به عقب؟ نه، کاملاً برعکس؛ زیرا برای دستیابی به این نتیجه، پیشرفته‌ترین فناوری‌ها به‌کار گرفته شده‌اند: پنجره‌ها بسیار بزرگ و بسیار شفاف‌اند و اغلب با تصاویر عظیم چاپ‌شده پوشیده شده‌اند؛ ستون‌های بلند با جانمایی تصادفی ممکن است با درختان یا توتم‌ها اشتباه گرفته شوند؛ سایه‌بان‌های چوبی، سلول‌های فتوولتائیک را در خود جای داده‌اند. ابزارها اهمیتی ندارند—آنچه اهمیت دارد نتیجه است: آنچه صلب و مادی است، گویی ناپدید می‌شود و این تصور را ایجاد می‌کند که موزه صرفاً پناهگاهی بی‌نما در دل جنگل است. زمانی که نامادیت به بیان نشانه‌ها می‌رسد، حالتی گزینشی می‌یابد؛ در این‌جا، توهّم، اثر هنری را در آغوش می‌گیرد.

در نهایت، تنها چیزی که باقی می‌ماند، آفرینش شعرِ مکان از طریق نوعی ناهمخوانی ملایم است: باغی پاریسی به جنگلی مقدس بدل می‌شود و موزه در ژرفای آن حل و ناپدید می‌گردد.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.

English Description
There is no description for this item

نظرات پست

یک دیدگاه بنویسید

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد

” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “