معمار: Antoni Gaudí

سال: 1906

شهر: بارسلونا

کشور: اسپانیا

عکاسان: Wikipedia, Ignasi de Solá-Morales, John Gill

توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

قوهٔ تخیل الهام‌بخش آنتونی گائودی بی‌تردید در یکی از شاعرانه‌ترین و هنری‌ترین طراحی‌های معماری او، یعنی کازا بالیو، به‌وضوح آشکار می‌شود. ترکیب فرم‌های جانوری، منحنی‌های شبیه به پیچک، اشاره‌هایی به استخوان و اسکلت، و استفاده از قطعات درخشان سرامیک لعاب‌دار و شیشه‌های رنگی، شاهکاری را پدید آورده است که همواره بینندگان خود را شگفت‌زده می‌کند.

سبک گائودی تمام ویژگی‌هایی را دربرمی‌گیرد که تعریف‌کنندهٔ هنر نو است؛ جریانی هنری که در دههٔ ۱۸۹۰ توسط هنرمندان تزئینی فرانسوی شکل گرفت و از فرم‌های سیال گیاهان و طبیعت الهام می‌گرفت.
او در کازا بالیو علاقهٔ خود به فرم‌های روان، الگوها و رنگ‌ها را به‌طور کامل بسط داد. این بنا برای سرمایه‌دار ثروتمند صنعت پنبه، ژوزپ بالیو، طراحی شد و به‌عنوان تضادی شوک‌آور در برابر فرم‌های سخت و صلب ساختمان‌های اطراف خود قد علم کرد.

نمای اصلی بنا با بافت‌ها، رنگ‌ها و تصاویر چشمگیر، ذهن را به سوی افسانه‌ها و رؤیاهای خیال‌انگیز سوق می‌دهد. عناصر حجمی بزرگ و مجسمه‌گون که مرز بالکن‌ها را شکل می‌دهند و ورودی ساختمان را قاب می‌کنند، شباهتی آشکار به استخوان دارند؛ فرمی که تداعی‌کنندهٔ تیغهٔ بینی، ابروها یا ترقوه است و به لحن انسان‌گون کلی بنا وفادار می‌ماند. با حرکت نگاه به سوی بالای کازا بالیو، سطح غالب و خزنده‌مانند بام توجه را به خود جلب می‌کند.

تودهٔ برجسته و قوزمانند بام، «در یک سوی خود با پوششی شبیه به زره آرمادیلو پوشانده شده و در سوی دیگر با قطعات ترانکادیس پوشیده شده است که درخشش ظریفی از سفید تا نارنجی ایجاد می‌کنند. ستون فقرات بام با مهره‌های برجسته‌ای به رنگ‌های سبز و آبی نقطه‌گذاری شده که گویی خود موجوداتی زنده‌اند، و خطوط روان محل اتصال بام به نما با ساختارهایی استخوان‌مانند و مفصل‌گونه از نوع خزنده‌سانان قاب شده‌اند.»

این شباهت موجودوار، به‌ویژه در شب به‌شدت محسوس می‌شود؛ زمانی که نما می‌درخشد و ساختارهای اسکلت‌گونهٔ استخوانی و سایه‌های نمایشی، حال‌وهوایی وهم‌انگیز و رازآلود پدید می‌آورند. آنتونی گائودی در این پروژه همکاری نزدیکی با تولیدکنندهٔ منسوجات، ژوزپ ماریا خوخول، داشت؛ کسی که نقش اصلی را در تزئینات و استفاده از رنگ در سطوح بنا ایفا کرد.

همان‌گونه که در آثار گائودی همواره انتظار می‌رود، حضور مداوم و تکرارشوندهٔ مضامین مذهبی نیز در این بنا دیده می‌شود؛ مضامینی که اغلب به‌شکلی نیمه‌پنهان و تقریباً ناخودآگاه القا می‌شوند. تصاویر و متون مذهبیِ تعبیه‌شده و نیمه‌مخفی در طبقات بالایی ساختمان و همچنین در جزئیات ظریف نمای بیرونی قابل مشاهده‌اند.

در نوک برج، یکی از امضاهای شاخص گائودی قرار گرفته است: صلیبی چهارشاخه و عرضی. به گفتهٔ «گیل»، هدف از این نماد آن بوده است که نشان دهد «مذهب می‌تواند شوخ‌طبعی، خیال‌پردازی و حتی امر نامعقول را دربر گیرد.» این نماد همچنین می‌تواند پیامی به خداوند تلقی شود مبنی بر این‌که گائودی این بنا را نه برای شهرت یا ستایش ثروت، بلکه به نام او ساخته است.

استفادهٔ پیشرفته و نوآورانهٔ گائودی از سیستم گرمایش مرکزی—که در زمان و مکان بارسلونا امری غیرمعمول بود—نیازمند ایجاد دریچه‌های هوا و دودکش‌ها شد. او این الزام فنی را فرصتی تازه برای گسترش خلاقیت خود دانست و آن را به بخشی از روایت افسانه‌گون و ظاهر خیال‌انگیز کازا بالیو تبدیل کرد. یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های این دودکش‌ها، زاویهٔ خروج ۴۵ درجه‌ای آن‌ها از سطح بام پیش از تبدیل‌شدن به حالت عمودی است.

با توجه به نگاه گائودی به طراحی به‌عنوان هنری یکپارچه و همه‌جانبه، طبیعی است که شدت جزئیات و پرداخت متریالی تنها به نمای بیرونی محدود نماند.
فضای داخلی شاید حتی از بیرون نیز پرجزئیات‌تر و طراحی‌شده‌تر باشد؛ ادامه‌ای از دیوارها و لبه‌های موج‌دار، بازی‌های رنگی و تغییرات شگفت‌انگیز در مقیاس فضاها.

فضای داخلی همان‌قدر زنده است که از خیابان به نظر می‌رسد؛ خطوط ستون فقرات‌مانند و برجسته، پلکان را در میان دیوارهایی روان و پوشیده از سطوح فلس‌مانند همراهی می‌کنند. پیچ‌وتاب‌ها و چرخش‌هایی که در عناصر تزئینی درها، قاب‌ها، روزنه‌ها، گچ‌بری‌ها و صفحات مشبک دیده می‌شود، همگی تفسیرهایی از فرم‌های طبیعی هستند که الهام‌بخش سبک هنر نوِ گائودی بوده‌اند.

چنان‌که خود آنتونی گائودی گفته است:
«کسانی که برای آفرینش آثار نوین خود به قوانین طبیعت تکیه می‌کنند، با آفریننده همکاری می‌کنند.»

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.