معمار: Mies van der Rohe

سال: 1929

مساحت زمین : 600 متر مربع

شهر: بارسلونا

کشور: اسپانیا

عکاسان: Gili Merin, Flickr User: gondolas, Greg Kristo, Flickr User: wotjek gurak

توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

پاویون آلمان، اثری شاخص از لودویگ میس ون در روهه، در سال ۱۹۲۹ برای نمایشگاه بین‌المللی بارسلونا طراحی شد. این پاویون، که در مونت‌جويیک قرار داشت، نمایانگر مدرنیته فرهنگی آلمان پس از جنگ جهانی اول بود و در عین حال، به ریشه‌های کلاسیک این کشور وفادار ماند. طراحی ساده، مینیمالیستی و درعین‌حال باشکوه آن، همراه با استفاده از مصالح طبیعی و ارزشمند، نه‌تنها نقطه عطفی در کارنامه میس، بلکه نمادی از معماری مدرن به شمار می‌رود.

این پاویون به‌عنوان محلی برای برگزاری مراسم رسمی پادشاه آلفونسو سیزدهم اسپانیا و مقامات آلمانی ساخته شد. برخلاف سایر پاویون‌های نمایشگاه، میس آن را صرفاً یک بنا در نظر گرفت، نه مکانی برای نمایش آثار هنری. او فضایی طراحی کرد که خود به‌عنوان یک مجسمه قابل سکونت عمل کند و به بازدیدکنندگان حسی از آرامش و جدایی از هیاهوی نمایشگاه ببخشد.

این بنا در گوشه‌ای آرام از شهر بارسلونا، در نزدیکی موزه ملی هنر کاتالونیا و مونت‌جويیک، بر روی سکویی از سنگ تراورتن ساخته شده است که آن را از بستر شهری جدا می‌کند و باعث ایجاد فضایی مستقل و خاص می‌شود. سکوی افقی ساختمان، فضای آن را از محیط پیرامونش متمایز کرده و حالتی معلق و آزاد به آن بخشیده است.

طراحی پاویون بر پایه یک سیستم مدولار شبکه‌ای است که در الگوی سنگ‌فرش‌های تراورتن و در سازمان‌دهی دیوارها نیز نقش اساسی دارد. ساختار افقی پاویون با سقفی صاف و کم‌ارتفاع که گویی بر فراز فضا شناور است، بر این کیفیت تأکید می‌کند. سقف با استفاده از هشت ستون فلزی صلیبی‌شکل نگه داشته شده که باعث می‌شود دیوارها نقش پارتیشن‌هایی آزاد داشته باشند و فضایی سیال و پویا را ایجاد کنند.

یکی از ویژگی‌های برجسته پاویون، سازماندهی فضایی آن است. فضاهای داخلی و خارجی از طریق شفافیت و انعکاس یکدیگر در آب و شیشه به هم پیوند خورده‌اند. این بنا شامل سه بخش اصلی است: حیاط ورودی، هسته مرکزی و حیاط پشتی. حیاط ورودی دارای استخری کم‌عمق با کف پوشیده از سنگ‌ریزه است که بازتاب‌های بصری جذابی را ایجاد می‌کند. هسته مرکزی ترکیبی از دیوارهای شفاف، مات و نیمه‌شفاف است که با استفاده از مصالح ارزشمندی همچون شیشه، فولاد و چهار نوع سنگ مرمر، کیفیتی غنی و مینیمالیستی به فضا بخشیده است. حیاط پشتی، که با دیواری محصور شده، شامل استخری کوچک است که مجسمه “آلبا” اثر گئورگ کولبه در آن قرار دارد. بازتاب این مجسمه در سطح آب، شیشه و مرمر، لایه‌های بصری جذابی را ایجاد می‌کند.

مصالح استفاده‌شده در پاویون نقش مهمی در خلق حس سبکی و انسجام فضایی دارند. میس از تکنیکی به نام “برش آینه‌ای” برای ایجاد الگوهای متقارن در سنگ مرمر استفاده کرد. این مصالح شامل تراورتن رومی، مرمر سبز آلپ، مرمر سبز یونان باستان و عقیق طلایی از کوه‌های اطلس آفریقا هستند. تابش نور بر سطوح این سنگ‌ها، آن‌ها را به منابع ثانویه نور تبدیل کرده و فضای داخلی را به شکلی لطیف روشن می‌کند.

پس از پایان نمایشگاه، پاویون در سال ۱۹۳۰ برچیده شد. اما به دلیل اهمیت تاریخی و معماری آن، در سال ۱۹۸۰ اوریول بوهیگاس از شورای شهر بارسلونا طرح بازسازی این اثر را پیشنهاد داد. ایگناسی د سولا-مورالس، کریستیان سیریچی و فرناندو راموس تحقیقات و طراحی‌های لازم را انجام داده و در سال ۱۹۸۳ بازسازی این بنا آغاز شد. سرانجام در سال ۱۹۸۶، پاویون در محل اصلی خود بازگشایی شد.

امروزه، پاویون میس ون در روهه به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های معماری مدرن شناخته می‌شود. این بنا هر روز پذیرای بازدیدکنندگان است و علاوه بر ارائه تورهای آموزشی، میزبان نمایشگاه‌ها و رویدادهای فرهنگی مختلف نیز می‌باشد. طراحی جسورانه، استفاده هوشمندانه از مصالح و توجه ویژه به جزئیات، این اثر را به یکی از تأثیرگذارترین بناهای قرن بیستم تبدیل کرده است.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.