ساختمان سیگرام: شاهکار معماری مدرن
ساختمان سیگرام یکی از شاخص‌ترین آسمان‌خراش‌های نیویورک است که در خیابان پارک شماره 375، بین خیابان‌های 52 و 53 در منهتن میانه واقع شده است. این سازه برجسته، به‌عنوان نمونه‌ای بی‌بدیل از معماری مدرن، توسط معمار برجسته لودویگ میس فان در روهه طراحی شد. طراحی داخلی و فضاهای داخلی از جمله لابی، به فیلیپ جانسون سپرده شد که شامل رستوران‌های معروف The Four Seasons و Brasserie نیز می‌شد. گروه مهندسی Severud Associates مسئولیت طراحی سازه را بر عهده داشتند.
مشخصات کلی
ساختمان سیگرام با 38 طبقه و ارتفاع 515 فوت (157 متر) در سال 1958 تکمیل شد. این ساختمان به عنوان دفتر مرکزی شرکت کانادایی Joseph E. Seagram’s & Sons ساخته شد و فلیس لامبرت، دختر ساموئل برونفمن، مدیرعامل این شرکت، نقش مهمی در توسعه پروژه ایفا کرد.
معماری و تأثیرات آن
ساختمان سیگرام یکی از مهم‌ترین نمونه‌های سبک بین‌المللی است که تأثیر عمیقی بر معماری آمریکا گذاشت. یکی از ویژگی‌های بارز این سبک، نمایش بیرونی ساختار بنا بود. ون در روهه معتقد بود که عناصر ساختاری یک ساختمان، هنگامی که به صورت آشکار دیده شوند، می‌توانند جایگزین تزئینات مصنوعی شوند و ارتباطی صادقانه‌تر با مخاطب برقرار کنند.
همانند بسیاری از برج‌های آن دوره، ساختمان سیگرام از یک اسکلت فولادی ساخته شده است که دیوارهای شیشه‌ای غیرسازه‌ای روی آن قرار گرفته‌اند. اگرچه میس ترجیح می‌داد که اسکلت فولادی کاملاً در معرض دید باشد، اما قوانین ساختمانی آمریکا الزام می‌کرد که تمام تیرها و ستون‌های فولادی به دلیل ایمنی در برابر آتش، با مصالح مقاوم پوشانده شوند. برای غلبه بر این محدودیت، ون در روهه از تیرهای غیرسازه‌ای با روکش برنز در نمای خارجی استفاده کرد تا ساختار بنا را به‌طور بصری نمایش دهد. این روش طراحی که در آن یک هسته داخلی بتنی تقویت‌شده برای پشتیبانی از یک نمای غیرسازه‌ای به کار گرفته می‌شود، به استانداردی رایج در معماری تبدیل شد. در مجموع، برای ساخت این برج از 1500 تن برنز استفاده شد.
هزینه و متریال‌های لوکس
هزینه ساخت ساختمان سیگرام، به دلیل استفاده از مصالح گران‌قیمت و دکوراسیون داخلی مجلل شامل برنز، تراورتن و سنگ مرمر، آن را به گران‌ترین آسمان‌خراش جهان در زمان خود تبدیل کرد. طراحی داخلی به‌گونه‌ای انجام شد که هماهنگی کاملی با ویژگی‌های خارجی ساختمان داشته باشد. در مبلمان و عناصر دکوراتیو نیز از ترکیب شیشه و برنز استفاده شده است.
کرکره‌های منحصر‌به‌فرد
یکی از ویژگی‌های جالب ساختمان سیگرام، طراحی خاص پرده‌ها (کرکره‌ها) است. ون در روهه، همانند بسیاری از معماران سبک بین‌المللی، تمایل داشت که ظاهر ساختمان یکپارچه و منظم باشد. از نظر او، پرده‌هایی که در ارتفاعات مختلف بسته می‌شوند، باعث بی‌نظمی در نما می‌شوند. برای رفع این مشکل، او دستور داد که پرده‌های ساختمان تنها در سه وضعیت مشخص قرار گیرند: کاملاً باز، نیمه‌باز/نیمه‌بسته و کاملاً بسته. این ابتکار باعث شد که نظم بصری ساختمان حفظ شود.
ساختار سازه‌ای
برج 38 طبقه سیگرام ترکیبی از یک قاب فولادی با اتصالات پیچ و مهره‌ای پرمقاومت و یک هسته بتنی تقویت‌شده است که به‌عنوان دیوار برشی تا طبقه 17 امتداد دارد. مهندسان Severud Associates اعلام کردند که این ساختمان در میان نخستین برج‌هایی قرار دارد که از ترکیب قاب مهاربندی شده و قاب خمشی، سیستم مهاربندی خرپایی عمودی و قاب جانبی ترکیبی فولاد و بتن استفاده کرده است. این ویژگی‌ها، ساختار سیگرام را به الگویی پیشرو در طراحی سازه‌های بلندمرتبه تبدیل کرد.
پلازا و تأثیرات شهرسازی
ساختمان سیگرام، همراه با ساختمان Lever House در نزدیکی خود، سبک معماری آسمان‌خراش‌های نیویورک را برای چندین دهه تحت تأثیر قرار داد. برج به صورت یک جعبه برنزی ساده طراحی شده که 100 فوت از خیابان عقب‌نشینی کرده و یک پلازای باز و وسیع از جنس گرانیت در مقابل آن ایجاد شده است. این فضای باز، که در تضاد با تراکم شهری نیویورک بود، با وجود هزینه‌های بالای اجرایی، به یکی از محبوب‌ترین مکان‌های عمومی تبدیل شد.
در سال 1961، اصلاحات اساسی در قوانین منطقه‌بندی نیویورک اعمال شد و بر اساس آن، سازندگان ساختمان‌های جدید تشویق شدند تا فضاهای عمومی خصوصی (POPS) مشابه پلازای سیگرام ایجاد کنند.
پلازای سیگرام همچنین بستر مطالعه‌ای مهم در زمینه برنامه‌ریزی شهری شد. جامعه‌شناس آمریکایی، ویلیام اچ. وایت، در مطالعات خود درباره فضاهای عمومی شهری، این پلازا را مورد بررسی قرار داد و فیلم Social Life of Small Urban Spaces را در همکاری با Municipal Art Society of New York تولید کرد. این فیلم نشان می‌دهد که مردم چگونه از این فضاهای عمومی بهره می‌برند، که اغلب با نیت اولیه معماران تفاوت دارد.
تأثیر ساختمان سیگرام بر معماری معاصر
ساختمان سیگرام الگویی برای بسیاری از آسمان‌خراش‌های مدرن شد و سبک بین‌المللی را به عنوان یک جریان اصلی در معماری تثبیت کرد. استفاده از نمای شیشه‌ای و فلزی در ترکیب با ساختار فولادی، باعث شد بسیاری از معماران این زبان طراحی را در پروژه‌های خود به کار گیرند. همچنین، ایده ایجاد فضای باز شهری در مقابل برج، الگویی شد که در بسیاری از ساختمان‌های بلندمرتبه معاصر به کار گرفته شد. برج‌هایی مانند John Hancock Center در شیکاگو و One Chase Manhattan Plaza در نیویورک به وضوح از رویکرد طراحی سیگرام الهام گرفته‌اند. علاوه بر این، اصول مینیمالیستی به کار رفته در این ساختمان، بر پروژه‌هایی مانند Toronto-Dominion Centre در کانادا و IBM Plaza در شیکاگو نیز تأثیر گذاشته است.
این ساختمان همچنین نقش کلیدی در رواج مفهوم تراکم کنترل‌شده ایفا کرد، که تأثیر مهمی بر قوانین منطقه‌بندی شهری داشت. در نتیجه، بسیاری از پروژه‌های بعدی سعی کردند میان فضای باز عمومی و ساختارهای بلندمرتبه تعادلی برقرار کنند، که امروزه در معماری شهری دیده می‌شود. ساختمان سیگرام همچنان یکی از مهم‌ترین نمونه‌های معماری مدرن محسوب می‌شود و تأثیر آن در پروژه‌های امروزی همچنان قابل مشاهده است.
اهمیت و میراث معماری
پاسخ ون در روهه به شهر، ایجاد یک فضای باز در جلوی برج بود که با دو فواره و صندلی‌های متعدد همراه شده است. این پلازا به ورودی ساختمان منتهی می‌شود و به‌طور طبیعی پیوندی میان شهر و برج ایجاد می‌کند. این طراحی همچنان به‌عنوان نمونه‌ای موفق از پیوند میان فضاهای عمومی و معماری مدرن در نظر گرفته می‌شود.
ساختمان سیگرام، با استفاده از مصالح مدرن و فاصله‌گیری از شبکه شهری، به الگویی برای برج‌های آینده تبدیل شد. پنجاه سال پس از ساخت، این بنا همچنان یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های سبک بین‌المللی در نیویورک محسوب می‌شود و الهام‌بخش بسیاری از معماران و شهرسازان است.
افتخارات و چالش‌های ساختمان سیگرام
ساختمان سیگرام در تاریخ معماری مدرن جایگاه ویژه‌ای دارد و جوایز مختلفی از جمله جایزه طراحی برجسته از انجمن معماران آمریکا (AIA) را دریافت کرده است. این بنا تأثیر زیادی بر پروژه‌های بعدی مانند برج‌های John Hancock Center و One Chase Manhattan Plaza گذاشته و به‌عنوان یک اثر تاریخی و معماری برجسته در فهرست آثار ملی ثبت شده است.
طراحی این ساختمان با چالش‌هایی روبه‌رو بود. یکی از مهم‌ترین این چالش‌ها آشکارسازی اسکلت فولادی بود. میس ون در روهه می‌خواست که ساختار بنا کاملاً نمایان باشد، اما قوانین ایمنی آتش‌نشانی ایجاب می‌کرد که تیرها و ستون‌ها پنهان شوند. او برای غلبه بر این مشکل از برنز برای پوشش نمای خارجی استفاده کرد. طراحی فضای باز شهری در مقابل ساختمان نیز با توجه به محدودیت‌های فضای شهری و قوانین منطقه‌بندی دشوار بود، اما در نهایت این فضا به یکی از محبوب‌ترین فضاهای عمومی نیویورک تبدیل شد. همچنین، انتخاب مصالح لوکس همچون برنز، سنگ مرمر و تراورتن برای دکوراسیون داخلی و نمای خارجی، هزینه‌های بالایی به همراه داشت.
