منو
منو
تهران شهری است که توسط حجم بی رویه ساخت و ساز در حال بلعیده شدن است. شهری دگم و بسیار متراکم با انواع آلودگی های ممکن که عناصری مثل باغ ها و فضاهای باز شهری در آن، در حال ناپدید شدن هستند. ساختمان ها یکی پس از دیگری در انواع و اقسام شکل ها و فرم ها ساخته می شوند و شهر در ازای فضای سبزی که از دست می دهد، کمتر از این ساخت و سازها بهره کیفی می برد. سوالی که در این موقعیت مطرح می شود این است که آیا ساختمان با استراتژی های طراحی خود می تواند در این فضا، نقشی موثر و نجات بخش داشته باشد؟ آیا می توان با تضادی معنادار و اغراق آمیز با شهر آلوده، فضای سکونت را، سبز و با طراوت و با انرژی کرد؟
“پرسیکا” را شاید بتوان پاسخی به این سوال فرض نمود. (پروژه ای با قصه ای طولانی که قرار بود مانند بسیاری از ساختمان های شمال شهر، ظاهری کلاسیک پیدا کند و در میانه راه، پس از طراحی سازه و اجرای اسکلت، تغییر مسیر داد و دفتر ما طراحی آن را ادامه داد). در مسیر جدید هم چالش های بسیاری وجود داشت؛ اضافه کردن صفحات سبز به نما، صفحه هایی که مناسب کاشت و رشد باشند و از عمق و ضخامت کافی برخوردار باشند، با توجه به اینکه اسکلت ساختمان در زمان شروع طراحی در حال ساخت بود و افزودن این صفحات هم از نظر سازه ای و هم از دید شهرداری کمی مشکل ساز بود که با پافشاری و در طی جلسات متعدد به درستی و با دقت، اجرایی و محقق شد.
از سایر موارد مهم و موثر در این پروژه، وجود یک مسیل بزرگ بلافاصله در کنار ساختمان بود که در پس یک تصمیم مهم و استراتژیک به پکیج طراحی و ساخت اضافه شد. در اغلب موارد مسیر های دسترسی به این مسیل ها بسته و فضاهای داخل آن نیز رها شده باقی می ماندند؛ اما در طی پروسه طراحی بنا این مسیل نیز به یک فضای جمعی زیبا، قابل استفاده و همزمان آماده برای مواقع اضطراری تبدیل شد.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “