منو
منو
این پروژه فاقد مدارک مقاطع و جزییات اجرایی می باشد.
توضیحات پروژه
پاندمی کرونا نگرشی جدید به بهداشت و سلامت عمومی ایجاد کرد و نوعی هراس از فضای داخلی به وجود آورد. با شیوع ویروس، فضای بیرون ناگهان به عنوان مکانی امن‌تر از فضای درون معرفی شد و بسیاری از فضاهای عمومی، مانند سالن‌های انتظار بانک‌ها، به جایگاه‌هایی بیرونی و روباز تبدیل شدند. در این دوران، رستوران‌ها و کافه‌هایی که دارای حیاط یا تراس بودند، از مزیت رقابتی چشمگیری برخوردار شدند. اما آیا نیروی پندمی می‌تواند به تولید تایپ‌های فضایی جدید و نوین برای فضاهای شهری بدون حیاط یا تراس منجر شود؟ آیا می‌توان فضای بسته و بدون حیاط را به گونه‌ای طراحی کرد که ویژگی‌های فضای باز را داشته باشد؟ رستوران هم هوا در تهران، در یک مغازه ۸۵ مترمربعی، این سوالات را به چالش کشیده است.
در این پروژه، معماران تصمیم گرفتند فضای داخلی مغازه‌ای در یک کوچه بن‌بست را به شکلی طراحی کنند که تجربه‌ای شبیه به فضای بیرون ایجاد شود. یک سمت از این کوچه جدید به آشپزخانه شیشه‌ای اختصاص یافته و در سمت دیگر، فضای غذاخوری برای مشتریان قرار دارد. این استراتژی به طراحان این امکان را می‌دهد که فضای داخلی را مشابه فضای بیرون طراحی کنند و به نوعی فضاهایی باز برای مغازه‌ای که اصولاً چنین قابلیتی نداشت، فراهم کنند.
در این طراحی، حذف مبلمان غذاخوری و استفاده از سکوهایی که با کف‌سازی کوچه هم‌راستا شده‌اند، یکی از مهم‌ترین گام‌ها برای نزدیک شدن به هدف «خارجی‌سازی فضای داخلی» بود. در واقع، طراحان تلاش کردند فضای بسته مغازه را با محیط شهری اطراف به هم متصل کنند. یکی از ویژگی‌های جالب این پروژه، حذف در و دیوار جداساز میان مغازه و پیاده‌رو است که باعث می‌شود فضا به طور واقعی با بیرون هم‌هوا شود. به این ترتیب، هوای شهر از خیابان مازندران به داخل این فضای جدید می‌آید و تجربه‌ای جدید از فضای باز را برای مشتریان فراهم می‌کند.
برای تأمین امنیت مغازه در هنگام تعطیلی، از درهای کرکره‌ای بالارونده استفاده شد که در طول روز به طور کامل باز می‌شوند و هیچ اثری از خود باقی نمی‌گذارند. این راهکار به حفظ ارتباط میان فضای بیرونی و داخلی کمک کرده و در عین حال امنیت فضا را در زمان‌هایی که مغازه بسته است، تأمین می‌کند. این طراحی به نوعی نشان‌دهنده ایده‌ای نو برای چگونگی هم‌زیستی فضای داخلی و بیرونی در شرایط پندمی است.
یکی از چالش‌های اصلی این پروژه، تأمین آسایش اقلیمی در فضای باز بود. در این راستا، از استراتژی‌های مختلف برای تأمین راحتی و آسایش محیطی استفاده شد. پنکه‌های مه‌پاش و گرماتاب‌ها به عنوان ابزارهایی برای کنترل دما در فضای باز به کار گرفته شدند و همچنین بخشی از هوای تولید شده توسط هواساز آشپزخانه به سمت محل سرو غذا دمیده می‌شود تا فشار مثبت فضا حفظ شود. این فناوری‌ها کمک کردند تا تجربه‌ای راحت و مطبوع برای مهمانان فراهم شود، حتی در شرایط بیرونی که ممکن است از نظر دمایی غیرقابل پیش‌بینی باشند.
برنامه‌های درون رستوران یعنی غذاپختن و سرو غذا به شکلی طراحی شده‌اند که در تعامل با فضای بیرون قرار گیرند. وقتی آشپزخانه در حال کار است، فضای آشپزی به وضوح از طریق شیشه قابل مشاهده است و همچنین تصاویر زنده‌ای از فرآیند پخت غذا به سمت شهر عرضه می‌شود. در انتهای کوچه، یک آینه قرار داده شده که تصاویر شهر را به داخل می‌کشد و به این ترتیب، ارتباط میان فضای بیرون و داخل را عمیق‌تر می‌کند.
رستوران هم هوا به نوعی یک فرضیه فروتن برای آینده معماری و ارتباط آن با شهر پساکرونا است. این پروژه پیشنهاد می‌کند که در آینده، معماری می‌تواند به گونه‌ای طراحی شود که به راحتی بتواند میان فضای داخلی و شهری که در آن قرار دارد، مرزهای جدیدی ایجاد کند. در این دیدگاه، نماهای معماری به عنوان یک تقدیر برای فضای میان‌بافتی به چالش کشیده می‌شوند و معماری و شهر در هم ادغام می‌شوند تا تجربه‌ای یکپارچه و بدون واسطه از فضا به دست آید.
در نهایت، این پروژه با حذف آستانه‌های معماری که معمولاً فضاهای داخلی را از فضای بیرون جدا می‌کنند، به دنبال آن است که شهری با فضاهایی یکپارچه ایجاد کند که از طراحی‌های انعطاف‌پذیر برای پاسخ به نیازهای جدید و پیچیده دوران پندمی بهره می‌برد. این نوع طراحی به عنوان یک راهکار برای شرایط موجود و به عنوان الگویی برای آینده‌ای پسا-کرونا و شهری با ویژگی‌های نوآورانه و بازاندیشیده در نظر گرفته می‌شود.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “