ایده طراحی ساختمان اداری نیایش

ساختمان اداری نیایش نبش یک تقاطع غیر هم سطح پر تردد قرار گرفته است-اتوبان نیایش و بلوار فرهنگ سعادت آباد, در زمینی تقریبا مثلثی شکل که قاعده آن در جنوب و راس آن رو به شمال است.
بخش مهمی از تلاش طراحی بر این بوده که در روند خلق فرم از بازنمایی شکل قناس زمین پرهیز شود. از سوی دیگر با توجه به بالا بودن انرژی حرکتی در اطراف سایت و همچنین قابل رویت بودن بنا از دو مسیر  پر تردد(حتی از درون اتومبیل‌های با سرعت بالا) : از اتوبان نیایش و بلوار فرهنگ، ایده اولیه خطوط نما پدیدار شد. به مانند تصویربرداری از جسمی پرسرعت که در حرکتی سریع تنها خطوطی کشیده و گاه مواج از خود به جا می گذارد، لبه ها با حرکتی نرم، سطوح اصلی نما را به هم پیوند داده است و مرز بین نمای شمالی، شرقی و جنوبی را محو کرده است و هرچه بیشتر به آزاد شدن  و روانی فرم‌ها در سطوحی افقی کمک کرده است. تکرار نه چندان یکسان طبقات و بر روی هم و قرار گرفتن آزاد و بی قید آنها با پوششی تک مصالحی با رنگ روشن همراه شده تا ماهیتی همگن و یکپارچه به بنا بدهد و تیرگی سایه های پدید آمده در زیر این احجام تکرنگ، با بازی خطوط، تأکیدی است دوباره بر ایده های مترتب بر طرح.

فضا های داخلی نیز در ادامه همان ایده بازنمایی آزادی و روانی فضا هاست. واحد ها بر اساس نظام پلان باز اداری طراحی شده اند و قرار بر این بوده که بنا بر نیاز کاربر های آینده ی هر واحد و تنها با پارتیشنهایی که  بعدا بر اساس کاربری فضا ها تعریف خواهند شد تقسیم بندی شوند، و البته طراح باتوجه به فرم خاص پلانها نظر خود را در مورد تقسیم بندی بهینه در قالب طرح پیشنهادی به کارفرما ارایه نموده است.
در فضاهای داخلی سعی شده تا با استفاده از پنجره هایی وسیع امکان استفاده از نور روز و همچنین چشم انداز های زیبایی از شهر، کوه و آسمان فراهم شود.از خطوط بیرونی بنا، خطوطی به درون واحد ها نفوذ کرده،ساده تر و آرامتر،و بر روی سقفها به شکل شکافهای نور پدید  آمده است که به همراه دیگر نورهای تعبیه شده در سقف تامین کننده ی نور شب میباشند. رنگ روشن و سفید دیوارها کف و سقفها در ادامه ی ایده تک مصالحی و یکپارچگی بناست.