از معماری گذشته مان قابلیت جا به جا شدن در فضاها و توانایی فضاها برای پذیرش این جا به جایی و تغییر، و همچنین احساس امن بودن را آموختیم و از معماری جدید آموختیم که می شود آنچه ضروری نیست را، نه از زندگی که از فرم کم کرد. و می شود باز با فرم، اضافه کرد به زندگی آنچه را که ضروری ست. ویلای ونوش تلاشی است برای استفاده از این آموزه ها.

در صحبتهای کارفرما سه خواسته برای گروه ما پررنگ تر جلوه گر شد:
۱- محدود نبودن به زیربنا در هنگام استفاده از ویلا
۲- اتاقی امن (با توجه به حجم زیاد مهمانها و استفاده کنندگان از ویلا )
۳- محرمیت

محدود نبودن به زیر بنا:
برای رسیدن به این خواسته از ساختار پراکنده و جدا در شکل گیری طرح کلی ویلا استفاده شد . به طوری که این احساس منتقل شود به جای داشتن یک ویلا در یک قسمت از زمین ، چند ویلا درچند نقطه زمین داریم. در ادامه ، فضاهای عملکردی ویلا به ۳ فضای بنیادین هر خانه ای کاهش پیدا کرد : محلی برای پخت و پز، محلی برای خوابیدن و محلی برای دورهم بودن . هر کدام از این عملکردها خود را در این ساختار پراکنده و جدا به صورت لکه ای جدا از باقی عملکردها پیدا کردند. به طوریکه با راهروهایی با قابلیت باز و بسته شدن کامل (برای استفاده از شرایط آب و هوایی متنوع اقلیم شمال کشور و همچنین تداعی بیشتر احساس جدا بودن ویلاها از یکدیگر) به هم ارتباط پیدا کردند.
طراحی بدنه هایی ( با در نظر گرفتن نوع عملکرد فضاها) با قابلیت باز شدن و کم رنگ کردن خط محصور کننده ی لکه های ساختمانی نیز تلاش دیگری ست برای رسیدن به خواست اولیه. این نحوه ارتباط و قرارگیری لکه های ساختمانی ( باز بودن جبهه شمال غربی ویلا) باعث ایجاد جریان بهتر و قویتر باد غالب شمال غربی منطقه بروی سطوح خارجی و داخلی بیشتری از ویلا می شود. که به نوبه خود ، احساسِ بودن در نقاط مختلف ویلا را با آسایش بیشتری همراه می کند.

اتاق امن:
این اتاق نیز بر اساس ایده کلی طرح ، همانند ویلای جدای کوچکی دیده شد. اما در موقعیت قرارگیری و نحوه ارتباط با لکه های دیگر سعی به کم کردن حضور حسی آن شد.

محرمیت:
برای این منظور سعی شد ساختار پراکنده و جدایِ کلی طرح اولیه به شکل ساختارهای رو کرده به درون نزدیک شود. کشیده شدن سقفی (منعطف و باز) بر روی کل پروژه نیز تلاش دیگریست در همین راستا .که با توجه به اقلیم شمال کشور بستری برای رشد گیاه بر روی خود فراهم می کند. تا پروژه با جدا نشدن از محیط اطراف خود به حریمی بزرگتر از لکه های ساختمانی تبدیل شود. شاید بتوان گفت آنچه به دنبالش بودیم آفریدن جهانی درونی بود که قدرت ارتباطی باز و امن با محیط بیرون از خود را داشته باشد.