منو
منو
مدارک این پروژه فاقد دیاگرام های طراحی می باشد.
این پروژه فاقد مدارک مقاطع و جزییات اجرایی می باشد.
“پین” محصول تحقیقات میدانی ما دررابطه با مساله طراحی ایستگاه اتوبوس در شهر شیراز است. ما با بررسی و مشاهده ی ایستگاه‌های موجود در سطح شهر و تجربیات میدانی، شاهد یک گسست خدمات کیفی و کمی در مکان های مختلف شدیم. حتی در شرایط مسابقه نیز به شکلی یک نوع تفکیک بندی را در خصوص ارائه طرح و ایجاد تمایز در نقاط مختلف شاهد بودیم و با آن موافق نبودیم. نکته ی بعد عدم دقت و توجه کافی به افراد ناتوان یا کم توان یا شرایط خاص است.
این مدل به شکلی دمکراتیک به لحاظ فرمی با عدم ایجاد تمایز بین نقاط مورد توجه در شهر یا مکان های کم برخوردار، یا بافت قدیم و یا جدید، یک طرح و الگوی قابل توسعه و همگانی و فراگیر را پیشنهاد میدهد. امکاناتی نظیر خط بریل یا هوشمند سازی، فاصله گذاری اجتماعی (امکانی که بعد از تجربه همه گیری در این طرح قابل توسعه بود) و استفاده از انرژی خورشیدی برای روشنایی در شب را نیز مطرح کرده است.
فرم آن نیز با فاصله گرفتن از پاکتی شدن ایستگاه، یک آیکون خوانا و بازیگوش است. مدولار بودن آن امکان جهت گیری های متنوع برا اساس مساله تابش یا بارش را با ایجاد همپوشانی های قابل برنامه ریزی ایجاد میکند و میتواند با ترکیب شدن با درختان و فضای سبز یک ریتم هماهنگ و سیال را شکل دهد و با یک ادبیات تازه به فضای شهری ملحق شود.
پروژه تلاشی است برای تعریف زبانی تازه و جذاب در حمل‌ونقل عمومی که هدف آن ایجاد تجربه‌ای مثبت و فراگیر برای شهروندان در بافت شهری شیراز است.
مسئله: طی سال‌ها، ساکنان شیراز در ایستگاه‌های اتوبوس با چالش‌هایی مثل فضای ناکافی، پیاده‌روهای باریک، و عدم هماهنگی مسیرهای پیاده با خیابان‌ها مواجه بوده‌اند. نبود امکانات شهری مناسب و بی‌توجهی به نیازهای متنوع شهروندان باعث شده مشکلات جدی برای عابران و رانندگان به وجود بیاید و ایمنی، به‌ویژه برای افراد دارای معلولیت، به خطر بیفتد. طراحی فعلی ایستگاه‌ها که به شکل جعبه‌های کوچک و فشرده است، علاوه بر کاهش آسایش مسافران، به دلیل نزدیکی بیش از حد افراد به یکدیگر، تأثیر منفی بر روحیه آن‌ها دارد.
استراتژی: هدف این طراحی، ایجاد یک ایستگاه اتوبوس کم‌هزینه و ساده برای نصب است که به‌راحتی با محیط شهری هماهنگ شود. این ایستگاه با فرم منعطف خود نه‌تنها به‌عنوان یک نماد زیباشناختی برجسته در شهر عمل میکند، بلکه مشکلات قبلی را هم حل میکند. ایده اصلی طراحی بر اساس یک قطعه پایه است که می‌توان آن را در چیدمان‌های مختلف و متناسب با نیازهای هر موقعیت استفاده کرد.
فرم: فرم این ایستگاه با ساختار رایج ایستگاه‌ها متفاوت است و با الهام از سایبان و ستون‌ها، شکلی نمادین و انتزاعی مشابه چتر ارائه میدهد. این طراحی با کنار گذاشتن الگوهای مرسوم شهری، تلاش میکند رویکردی تازه به همزیستی در فضای شهری معرفی کند. استفاده از اشکال و عناصر به شکلی تصادفی، باعث ایجاد فضایی گفتگو‌برانگیز در محیط می‌شود. طراحی همچنین با کاهش فضای اشغال‌شده، دید به اطراف را افزایش داده و با سقفی سبک و نازک، سایه‌ای مناسب برای هوای گرم شیراز فراهم میکند.
امکانات: در این طراحی، نورپردازی خورشیدی روی سایبان‌ها تعبیه شده و یک دستیار هوش مصنوعی برای کمک به مسافران و ارائه راهنمایی‌های مسیر از طریق کیوسک‌های مستقر در ایستگاه‌های پرتردد به کار گرفته شده است. این طرح با هدف بهبود دسترسی، خوانایی بهتر اطلاعات، تضمین جریان ایمن عابران پیاده و تقویت دیدگاه مثبت نسبت به حمل‌ونقل عمومی ارائه شده است و بر اهمیت این بخش تأکید دارد.
The Pin Project aims to shape an engaging vocabulary for public transport, fostering a positive and inclusive experience for citizens within the urban infrastructure of Shiraz.
Problem: Over the years, residents have grappled with confusion at bus stops due to limited space, narrow sidewalks, and lack of alignment with footpaths and roads. The absence of urban facilities, coupled with the neglect of residents’ diverse needs, has given rise to significant problems for both pedestrians and vehicles, posing safety risks, particularly for disabled individuals. Moreover, the compact box-like design of bus stations adds to passenger discomfort due to close proximity to strangers, impacting their psychological well-being.
Strategy: The design aims to create a low-cost bus stop which is easy to assemble and adapt to the urban fabric through the flexibility of its form. It is created to become an iconic aesthetic marker while addressing previous issues. The process begins with creating a component that can be duplicated in various arrangements based on the needs of different locations.
Form: The design defies rational logic, evoking an iconic and abstract umbrella-like structure through the use of a shade canopy and poles. The language of the design takes a departure from conventional urban suggestions, aspiring to establish a new form of coexistence within the context by generating dialogue through a random play of shapes and elements. Notably, it minimizes its footprint to enhance the visibility of the surrounding area and, with a thin roof, provides sufficient shading for the hot weather of Shiraz.
Facilities: Solar lighting is set on canopies, and an artificial intelligence assistant is deployed to aid passengers, along with route guidance, through kiosks strategically positioned in high-traffic stations. The proposal aims to empower accessibility, improve readability, ensure safe pedestrian flow and enhance the positive perception of public transport, highlighting its significance.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “
