ویلا ۱۰۲۸ توسط دفتر کانی آوران در محمودآباد، ایران، یک اقامتگاه مدرن است که در سال ۱۴۰۲ طراحی شده است. این پروژه نمای متضادی را ارائه می دهد که از نمای کوچه محکم و از کنار رودخانه باز است و فلسفه هماهنگی طبیعت و معماری را منعکس می کند. ویلا بر ارتباط با محیط خود تاکید می کند و به شرایط آب و هوایی بدون ایجاد مرزهای سفت و سخت پایبند است و در نتیجه شکلی معاصر ایجاد می کند که به محیط اطراف خود احترام می گذارد.

از نمای کوچه یک بسته از و از دید رودخانه باز است. هنگام نگاه به گذر و جریانی که جلوی ساختمان را تشکیل می دهد تضاد وجود دارد.

دیده شدن و دیده نشدن، باران و نسیم کلیدواژه هایی بودند که ساختار اصلی بنا را تشکیل دادند و ساختمان با فروتنی در آن مکان رشد کرد. همان میل به دیده نشدن در نمای گذر (نمای شمالی) وجود داشت که از کنار رودخانه دیده و دیده می شد. (نمای جنوبی)

این بنا رشد خود را از هسته مرکزی آغاز کرد که محل ملاقات مشترک طبیعت، ساختمان و انسان بود. این ساخت و ساز هیچ گاه باعث نشد که طبیعت و بنا برای یکدیگر مرزی ایجاد کنند، فقط مرزهای شرق و غرب نه برای جدا شدن از طبیعت بلکه برای ماندن در طبیعت، مرزهایی که اقلیم دیکته می کند ایجاد شده است.

توسعه و رشد بنا از درون به بیرون به گونه ای تکامل یافت که کاملاً مطابق با نقشه بود. طرحی برای زندگی در اقدام موقت و دائم و خانه ای در دید و دید که محرکی قابل دفاع از طراح و ساکنان آینده ایجاد می کند.

طرحی که برای این پروژه تعریف شده بود، نه تنها ساختمانی ایجاد می کرد که فقط به نیازهای مطرح شده در طرح پاسخ می داد، بلکه شکل سازمان یافته را به طرح در محله می آورد.

این ساختمان در تحقق موضوعات مطرح شده در برنامه رشد و تکامل یافته بود، اما با این رویکرد که هر چه قرار است باشد، اما هرگز مشمول عمل گرایی و عمل نشوید.

این ویلا تمرینی بود برای احترام به بستر اما با رویکردی امروزی، تمرینی در برنامه و فرم و با نهایت تلاش برای به حداقل رساندن کلمات.