چگونگی رابطه درونی سلول معماری با شهر دستمایه اصلی طراحی این پروژه بود.
محل بنا، قطعه زمین بدست آمده از ساختمان قدیمیِ مالک ساختمان به ابعاد ۱۰ در ۲۰ متر، در میان خیابان شلوغ و پر رفت و آمد استادان و کوچه هشت متری پشتی است.
موضوع اصلی در پی جوابگویی به مساله چگونگی ارتباط مستقیم/غیرمستقیم فضای زندگی خانه با این دو معبر بیرونی بوده است.
درخانه های قدیمی شهر همدان، ایوان فضای زیسته فعال و ارتباط دهنده فضاهای داخلی با بیرون است. در خانه‌های معمول امروزه مرز بین درون و برون راخط دیوارها ایجاد می‌نمایند که بوسیله آستانه در و پنجره‌ها نفوذ به درون و برون را امکان پذیر می‌نمایند.
در این پروژه ارتباط فضای خانه با معبرهای کنار از طریق ایجاد دو فضا در دو طرف میسر گردیده است: با بکارگیری دو پاکت فضایی آجری در دو سوی خانه، مرز به دو فضای خالی زیست پذیر بدل گردیده: دو ایوان نیمه باز/نیمه بسته، حد واسط فضاهای زندگی خانواده با خیابان/کوچه. این دو فضای خالی، ارتباط درون خانه با برون، با آسمان و افق را پدیدار نموده‌اند و در همان حال ارتباط دهنده بین طبقات نیز می‌باشند.
دیالکتیک فضاهای خالی با حس گرم رنگ و بافت آجر، همراه با دید به آسمان و بیرون، با فضای زیست سفید میانی، کششی ویژه ایجاد نموده است.
استفاده از تراس‌های شیشه‌ای در داخل این خالی‌ها علاوه بر تاکید بر آنها، تجربه حضور در میانه زمین و آسمان را برای ساکنین امکان پذیر کرده است.
این بنا شامل همکف: دربرگیرنده فضای ورودی و ارتباطی، پارکینگ و یک سوییت کوچک و انباری و یک دوبلکس: با فضای نشیمن و پذیرایی، آشپزخانه اصلی، سرویس و خواب میهمان در طبقه اول و دو خواب فرزندان، خواب اصلی والدین، نشیمن و آشپزخانه کوچک و حمام و سرویس بهداشتی در طبقه دوم، برای یک خانواده چهار نفره است.