داستان ناتالی دی بلوا ، معمار زن در دوران مردسالاری معماری

معمار زن در دوران ” مرد سالاری “: داستان ناتالی دی بلوا (Natalie De Blois)

 

 

در ۲۱ ژانویه ۱۹۵۸، سه زن به‌عنوان شرکت‌کنندگان در یک قسمت از برنامه تلویزیونی محبوب «To Tell the Truth» نشستند. این برنامه یک مسابقه پرسش و پاسخ بود که در آن یک هیئت تلاش می‌کرد تا با پرسیدن مجموعه‌ای از سوالات تشخیص دهد کدام یک از سه شرکت‌کننده همان کسی است که ادعا می‌کند . مجری برنامه هویت واقعی فرد را فاش می‌کند: او یک معمار ثبت‌شده است . تاکنون یک هتل هیلتون طراحی کرده و یک مادر متأهل با چهار فرزند است . هر یک از این زنان، که لباس رسمی شامل دامن‌های مدادی و بلوز پوشیده‌اند، خود را به‌عنوان ناتالی دی بلوا معرفی می‌کنند . زمانی که اعضای هیئت عدم آگاهی خود از معماری را نشان می‌دهند و تنها سوالاتی درباره فرانک لوید رایت مطرح می‌کنند، یکی از آن‌ها می‌پرسد: «نام ساختمانی که برای ساخت یونین کاربید تخریب شد چیست؟» . ناتالی دی بلوا، که در آن زمان طراح ارشد در شرکت SOM بود، قاطعانه پاسخ می‌دهد: «هتل مارگری.»

 

معماری یکی از قدیمی‌ترین حرفه‌های ثبت‌شده است . این حرفه به دوره‌های باستانی برمی‌گردد، زمانی که سازندگان، کلبه‌های تاریخی طراحی کرده و برخی از عجایب بزرگ جهان را ساختند. وقتی به زنانی فکر می‌کنیم که به‌عنوان پیشگامان این صنعت شناخته می‌شوند، شگفت‌انگیز است که اغلب درباره زنانی صحبت می‌کنیم که ممکن است روزمره در محیط کار با آن‌ها تعامل داشته باشیم یا مربیانی که از آن‌ها آموخته‌ایم. ناتالی دی بلوا یک پیشگام مدرن برای زنان در نیروی کار طراحی بود و اگرچه میراث او فقط هفتاد سال پیش آغاز شد، تأثیر شگرفی در نحوه مشارکت زنان در این حرفه داشته است.

 

شروعی متفاوت از کودکی

از دوران کودکی، دی بلوا می‌دانست که سرنوشت او معمار شدن است. پدرش که یک مهندس عمران بود، علاقه او به محیط ساخته‌شده را تشویق کرد . او حتی کمک کرد تا او در کلاس‌های مهندسی مکانیک در دوران دبیرستان شرکت کند. این کلاس‌ها معمولاً مخصوص پسران بود زیرا انتظار می‌رفت دختران در دوره‌های خانه‌داری شرکت کنند. در آنجا، او مهارت‌های طراحی را آموخت اما همچنین به‌طور مستقیم با تعصبات جنسیتی مواجه شد؛ تعصباتی که تا دوران حرفه‌ای او ادامه داشت.

 

ورود به حرفه معماری

پس از تحصیل در کلمبیا و دریافت مدرک معماری، او در نیویورک به طراحی اجزای نمای فروشگاه‌ها پرداخت که بعدها پس از جنگ جهانی دوم تولید شدند. متأسفانه، او زمانی که پیشرفت‌های نامناسب یک همکار مرد را رد کرد، از شغل خود برکنار شد. این همکار ادعا کرده بود که حضور یک زن در محیط کار باعث حواس‌پرتی می‌شود. رئیس او، با وجود این اتفاق، او را به یک دفتر دیگر در خیابان پارک معرفی کرد . جایی که تحت نظر لوئیس اسکیدمور مشغول به کار شد.

 

دی بلوا به سرعت در شرکت اسکیدمور، اوینگز و مریل (SOM) پیشرفت کرد و در نهایت طراحی برخی از برجسته‌ترین ساختمان‌های آن‌ها را بر عهده گرفت.

اولین پروژه بزرگ او هتل تراس پلازا در سینسیناتی بود. پس از اتمام این پروژه در سال ۱۹۴۸، هتل به‌خاطر سبک مدرن و لوکس خود مورد ستایش قرار گرفت.

در دهه بعد، دی بلوا در طراحی پروژه‌های مشهوری مانند ساختمان لور، دفتر مرکزی یونین کاربید (که گاهی به نام ۲۷۰ خیابان پارک یا دفتر مرکزی J.P. Morgan Chase شناخته می‌شود) و ساختمان پپسی‌کولا مشارکت داشت.

ساختمان پپسی‌کولا هنوز هم یکی از بهترین نمونه‌های مدرنیسم شرکتی از آن دوران محسوب می‌شود و یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار دی بلوا است. این ساختمان که به‌عنوان دفتر مرکزی جهانی پپسی‌کولا طراحی شده، با ساختار شیشه‌ای و آلومینیومی خود حس سبکی دارد که گویی در بالای زمین شناور است.

از نمای خیابان پارک، قاب‌های نازک همراه با ستون‌های داخلی قابل‌مشاهده و پرده‌های عمودی که خود دی بلوا طراحی کرده بود، به ساختمان ظاهری عمودی بیشتر می‌بخشند. در شب، این ساختمان مانند یک جعبه جواهر لوکس می‌درخشد.

 

 

دفتر مرکزی یونین کاربید (The Union Carbide)

این پروژه بزرگ‌ترین پروژه‌ای بود که دی بلوا در آن زمان روی آن کار می‌کرد. این ساختمان ۵۲ طبقه و بیش از ۱.۵ میلیون فوت مربع فضای داخلی داشت. با قرار گرفتن بر فراز مسیرهای قطار مترو، پیچیدگی‌های ساختاری قابل‌توجهی داشت.

متأسفانه، ساختمان یونین کاربید برای ساخت یک برج بلندتر و مدرن‌تر که توسط Foster + Partners طراحی می‌شد، تخریب شد . اما این اتفاق بدون مخالفت صورت نگرفت.

حامیان حفظ آثار تاریخی ادعا می‌کردند که این ساختمان نه‌تنها نمادی از اهمیت مدرنیسم پس از جنگ بود، بلکه بلندترین ساختمانی بود که داوطلبانه در تاریخ تخریب شد . همچنین، این ساختمان تنها چند سال قبل از تخریب به‌گونه‌ای بازسازی شده بود که گواهینامه LEED Platinum را به‌دست آورده بود و کارایی انرژی آن اثبات شده بود.

علاوه بر این، بسیاری تأکید داشتند که نقشی که دی بلوا به‌عنوان یک زن در نظارت بر این پروژه ایفا کرده بود ، با توجه به تعداد کم زنان در آن زمان در این صنعت، نباید نادیده گرفته شود.

زنان طراح همچنان برای پیدا کردن جایگاه خود در این حرفه تلاش می‌کنند، پس چرا باید نقش زنانی که در پروژه‌های مهم شرکت داشته‌اند، نادیده گرفته شود؟

ادامه مسیر حرفه‌ای

دی بلوا در نهایت به دفتر SOM در شیکاگو منتقل شد و یکی از اعضای بنیان‌گذار سازمان «زنان معمار در شیکاگو» شد. او همچنین در سال ۱۹۷۴ به کارگروه زنان در معماری که توسط انجمن معماران آمریکا (AIA) تأسیس شده بود، منصوب شد. او در میان حلقه‌های معماری فمینیستی به‌خوبی شناخته شد و به‌خاطر موفقیت‌هایش در شرکتی که تحت سلطه مردان بود، مورد تحسین قرار گرفت . اگرچه هرگز به‌عنوان یک شریک کامل در شرکت شناخته نشد.

پس از بازنشستگی، دی بلوا یک سال در اروپا سفر کرد و سپس به ایالات متحده بازگشت تا به شرکت Neuhaus & Taylor در هیوستون بپیوندد . جایی که بسیاری از فارغ‌التحصیلان SOM در رده‌های ارشد مشغول به کار بودند. او همچنین در دانشگاه تگزاس تدریس کرد.

 

میراث دی بلوا

ناتالی دی بلوا در طول دوران حرفه‌ای خود تقریباً نامرئی بود . اما بعدها به‌خاطر بسیاری از آثار شگفت‌انگیزش و تأثیرگذاری‌اش در دگرگون کردن دنیای معماری شرکتی اعتبار یافت . در حالی که بسیاری از پروژه‌ها نام همکاران مرد او را با افتخار نمایش می‌دهند . اما این آثار امضای برجسته و بسیار دقیق او را در طراحی به نمایش می‌گذارند.

 

منبع : https://www.archdaily.com