پنج سال پیش ویلای لانک را بازسازی کردیم. باغ با شیب زیاد از معبر ورودی تا کنار رودخانه امتداد داشت. در گوشه ای از باغ در محل یک تراشه (به واسطه اختلاف تراز ناشی از شیب باغ) اتاقی مدفون در زمین ، با حداقل بازشو به سمت رودخانه قرار داشت. فضایی بود برای خلوت کردن که در زمان حضور و استفاده از فضای باغ گاهی از آن استفاده می‌شد. ظرفیت های زیادی داشت و از همان وقت مدام شیوه های فعال کردن آن جا را تخیل می‌کردیم. جالب آنکه کارفرما نیز در ذهنش این اتاق را بصورت دیگری تخیل می‌کرد. روزی بطور تصادفی خیال ما و خیال کارفرما در خلال گفتگویی ساده تلاقی پیدا کرد. ایده هایی از جنس سادگی، سکوت، آمیختگی با باغ و دنج بودن مطرح بود. فضایی دور از اتفاقات ویلای اصلی مد نظر بود. انگار در جهانی دیگر.

موضوع پروژه از گسترش اتاق شروع شد. تخریب دیوار سنگی برای الحاق بخشی به اتاقک برای ایجاد حوضچه آبگرم در زمین. اما به اینجا محدود نشد. ایجاد بستری با بیشترین حد ارتباط با باغ و رودخانه پیش رویش برای گذران وقت خط اصلی طراحی پروژه بود.

“متریال” موضوعی بود که چیزهای زیادی را در بر میگرفت. از مفاهیم یکپارچگی، الحاق یا انسباط فضایی، تمایز از بستر در عین حال حل شدن در آن تا تکنیک ساخت و زمان بندی در اجرا ؛ همگی در آهن خام تلاقی پیدا می‌کرد.

“پروگرم” موضوع دیگری بود که ماهیت پروژه را شکل می داد، تجربه حضور در باغ با اتمسفری متفاوت با فضای یک ویلای معمول. تغییر و جابجایی سکوی جلوی رودخانه بهانه ای بود برای تعریف برنامه ای چندگانه در یک محدوده معین. ایده گسترش اتاق با تعریف پلتفرمی برای استراحت، استفاده از حوضچه آبگرم، پخت و پز و نشتن دور آتشگاه رفته رفته به فضایی همگن تبدیل شد که امکان فعال سازی سناریو های مختلف را در خود فعال کرده بود.

حذف دیوار سنگی اتاق به معنای ایجاد سازه برای نگهداری سقف و خاک بالای اتاق قدیمی بود. این مداخله با الحاق یک شبکه شاسی کشی فلزی همراه شد. جانمایی حوضچه آبگرم حدود و ثغور ابعاد فضای جدید را مشخص می کرد. مرحله بعدی نصب ورق فلزی به عنوان پوش و نازک کاری نهایی بنا همراه با پرداخت پوشش محافظتی بود.

از میان یک قطعه‌ی زمین، از زیر ویلای اصلی، یک اتاقک فلزی بیرون زده است ؛ اتاقک از بالا معلوم نیست یعنی از ویلای اصلی نمی‌توان آن را دید چرا که سقف هم‌سطح زمین است و لغت ساختن چندان برازنده‌ی این اتاقک نیست. گسترش لغت برازنده‌تری‌ست؛ اتاقک از درون گسترش یافته است. پیش از این غاری بوده با کاربریِ احتمالاً انبار یا استفاده گه‌گاهی. از روبه‌رو یک سطح است. یک سطح ساده که عمق آن در تاریکی فرو رفته است اما جهت آن از این طرف هم نیست. جهت از داخل به بیرون است. نگاه از عمق یک اتاق بیرون می‌زند، از میان یک آبِ هم‌سطح می‌گذارد، سمت چپ با یک محل گردهمایی مواجه می‌شود، رو‌به‌رویش رودخانه و درخت و باغ است.  اما جدای از این جهات، نگاه خالص به آن تنها یک نکته را روشن می‌کند؛ این حجم هم هست و هم نیست. توهم است یا پندار؛ اما پنداری چگال و سنگین. از میان مجموعه‌ای طبیعی – شکل‌یافته از گیاهان، درختان و آب – اتاقی فلزی بیرون زده است. اتاق اتاق نیست؛ تنها به آنچه پیش از این بوده سر و سامان داده است. ورق‌های فلزی چیزی به فضای پیشین اضافه نکرده است؛ فقط توضیح داده که این فضا می‌توانسته پیش‌‌تر برود؛ شاید!