یک ساختمان اداری دهه هفتادی در مجاورت یک بانک با کاربری اداری توسط یک هلدینگ برای بازسازی خریداری شد. چون مالکان جدید موفق به خرید بانک موجود نشدند، قانوناً مقاوم سازی سازه انکان پذیر نبود اما سبک سازی ساختمان به عنوان تنها راه حل ممکن در دستور کار قرار گرفت که منجر به برداشتن بلوک از سقف ها و کاهش ضخامت کف و جابجایی نمای اصلی شد. در طی فرآیند بازسازی، با استفاده از سازه اولیه، از تولید زباله های ساختمانی ۹۰ درصد جلوگیری شد.
در میان نماهای شهری یک خیابان شلوغ در قلب منطقه اداری تهران، ساختمانی ۳۵ ساله زندگی جدید خود را در پشت نقاب سفیدی که دور آن پیچیده شده آغاز می کند. کاربران جدید ساختمان که دفاتر اداری یک هلدینگ هستند، در فضای بین یک اسکلت بتنی قدیمی و آبجکت های امروزی سفید قرار گرفته اند و از طریق یک بالکن سبز به نقاب سفید می نگرند.

با در نظر گرفتن چشم انداز از داخل، فراهم کردن یک نمای باز بیهوده است؛ چون شرایط بیرون نا امید کننده است و هر لحظه ساختمان با تراکم و ازدحام اطراف محصورتر می شود. بنابراین از یک پوسته دوم متحرک آلومینیومی سوراخ دار استفاده شد. این پوسته بخشی از معماری داخلی است که نیاز به پرده را از بین می برد و ضمن کاهش بار تاسیسات، تهویه مطبوع به دلیل نورگیری مناسب و عدم تابش مستقیم نور آفتاب را نیز فراهم می کند. همچنین امکان تمیز کردن شیشه ها از راهرو پشت آن امکان پذیر است.
پوسته دوم و کوریدور پشت آن، مرز مواجه شدن ساختمان با شهر است و پیوسته در حال تغییر وضعیت است. در روز صلب و نفوذ ناپذیر و در شب منبعی نیمه شفاف است که نور را از خود عبور می دهد و اطراف و داخل را روشن می کند. شرایط ناهمگون، شهر را به پیکسل های ساده تری تبدیل می کند و در ترکیب با گیاهان بامبو منظره جدیدی را برای دفاتر اداری ارائه می کند که شرایطی نزدیک به یک حیاط کوچک را دارد.
بسته بودن نمای خارجی یک پاز (pause) شهری است که با جداره ناهماهنگ شهری در تضاد کامل قرار دارد و در شلوغی ارکستر شهری، بیانگر سکوت است.
بر اساس گزارش آژانس حفاظت از محیط زیست در سال ۲۰۱۸، کل زباله های مربوط به ساخت و ساز دو برابر زباله های شهری مربوط به خانواده ها و مشاغل است.

درفرآیند طراحی این پروژه، یک ساختمان قدیمی نه تنها از خطر تخریب حفظ شد، بلکه برای شهر و کاربران جدیدش سودمند شد. امیدواریم استفاده منطقی از ظرفیت های سازه های قدیمی، جایگزین تخریب بی رویه آنها شود تا ضمن کاهش زباله های آلوده کننده ساختمانی، کربن کمتری برای تولید مصالح ایجاد شود.
سبک کردن ساختمان موجود منجر به خارج کردن بلوک ها از سقف ها و کاهش ضخامت کفسازی و جابجایی دیوار نما از لبه کنسول به روی محور تیرهای اصلی و استفاده از مصالح سبک وزن شد؛ در نهایت کل این فرآیند به سناریوی طراحی ساختمان تبدیل شد و به این ترتیب از تولید مقدار قابل توجهی از زباله های ساختمانی جلوگیری شد.

زمینه فعالیت کارفرما مدیریت سرمایه است و تلاش شد ساختمان، خود بازگو کننده مدیریت سرمایه اش باشد و تا جای ممکن از اسکلت اولیه بدون دست خوردگی استفاده شود. غیر از اسکلت بتنی و ترمیم سطوح آن، اکثریت مداخلات بازسازی به رنگ سفید است و و دوگانه ای زمانی، از آنچه بود و هست، در فضا جریان دارد؛ که در بیرون و داخل از فضاهای اصلی و فرعی قابل ردیابی است.
نقش تاسیسات در پروژه فعال است و بصورت مبلمانی سفید رنگ روی سطور قدیمی اسکلت تنظیم شده و هندسه سقف ها را شکل می دهد و بخشی از معماری داخلی است.