چالش های اصلی پروژه بونلاد اتخاذ استراتژی برای پرداختن به موضوع «زمینه» در مقیاس وسیع و غلبه بر محدودیت های تحمیل شده توسط محله غربی پروژه (ممنوعیت دید مستقیم به سمت ساختمان دولتی) بود. از نظر کالبدی، در شهر «ایلام» با ساختمان‌های کم‌کیفیت ساخته شده با حداقل فضاهای نیمه باز مواجه شدیم. رویکرد انتقادی ما به آپارتمان‌های معمولی بی‌کیفیت در شهر، با پوشش تقریباً “۱۰۰ درصدی” زمین بدون فضای قابل سکونت، ما را بر آن داشت تا این پروژه را به عنوان بستری برای تحقق ایده فضاهای نیمه باز گسترده و فعال تبدیل کنیم. با استفاده از مفهوم “مرز فضایی”. بنابراین، فرآیند طراحی با این سوال آغاز شد: چگونه می توانیم از مزایای “شبکه خورنده” برای پرداختن به “مرز فضایی” برای حل مسائل زمینه ای استفاده کنیم؟

سازماندهی فضایی پروژه با هدف پرداختن به مسائل زمینه ای، نیازهای مشتری و دستیابی به کارایی اقتصادی، از فرم «دوگانه» و «متضاد» (گسسته – پیوسته) پیروی می کند. در زیرزمین و طبقه همکف که به کاربری های عمومی یا سودآور (فضاهای تجاری و اداری) اختصاص یافته است، چیدمان متراکم عملکردها در جهات مختلف، با دسترسی های مستقل و تفکیک فضایی وجود دارد. با این حال، در طبقات بالایی که برای زندگی مستقل دو برادر برنامه ریزی شده است، این جدایی داخلی به یک تداوم افقی-عمودی تبدیل می شود. حتی سطوح مسکونی مجزا از طریق حفره های متعدد به هم متصل شده اند که اساساً ماهیت خانوادگی پروژه را آشکار می کند. در سطح بالایی (بام)، این اتصال به آسمان باز می‌شود و همزمان این پتانسیل طبیعی را برای هر دو واحد فراهم می‌کند و در عین حال بر نقش پیکسل‌مانند پروژه در ساختاری بزرگ‌تر به نام شهر تأکید می‌کند که در واقع بیانیه‌ای درباره آینده شهری ما است.

با ایجاد تغییرات ناگهانی در مقیاس تراس ها و استفاده از ابعاد غیرمعمول (عمق تا ۷ متر) و همچنین اعمال تخلخل های عمودی مکرر در شبکه محیطی، توانستیم حیاط های سبز و “غیر مرکزی” را در اطراف ایجاد کنیم. هسته مسکونی اگر بپذیریم که خانه ایرانی مفهومی «فضایی» دارد، این فضاهای نیمه باز که برگرفته از تنش «مرز» بین درون و بیرون هستند، به دنبال همان «فضایی» هستند. این فضاها با ایجاد نشاط در زندگی آپارتمان نشینی به دنبال تغییر رفتار ساکنان و حرکت به سمت مفهوم «پایداری لذت گرایانه» هستند. همچنین استفاده از لوورهای عمودی با وجود استفاده از پنجره های بزرگ، حس «حریم بصری» را به پروژه می افزاید که یک نیاز اجتماعی در شهر ایلام است.

در این پروژه علاوه بر پرداختن به مشکلات صوری، فضایی و زمینه ای، به مسائل تکتونیکی نیز پرداختیم. دستیابی به جزئیات ظریف نمای آجری و لوورهای عمودی از طریق ابزارهای اندازه گیری دقیق برای به حداقل رساندن اشتباهات در سوراخ کاری و همچنین ایجاد الگوی شیاردار روی آجرها فراهم شد. این کارها را برای ایجاد «دوگانگی» و «اختلال» ادراکی در هویت مادی آجر انجام دادیم. این امر ساکنین یا بینندگان را تشویق می کرد تا دیوارهای ساختمان را لمس کنند و حس لامسه را در کنار درک بصری پروژه تحریک کنند.