همواره در تاریخ این سرزمین جایگاه خانه بیش از یک سرپناه بوده است.خانه جایست امن برای زیستن، اندیشیدن و با هم بودن .خانه همواره به درون توجه داشته و به جغرفیا و فرهنگ بستر خود بی تفاوت نبوده.

اما امروزه متاثر از شرایط سیاسی و بی ثباتی اقتصادی خانه تبدیل به کالایی برای سرمایه گذاری شده و کمتر نشانه ای از ساختارها و دغدغه های گذشته‌اش در آن پیداست .از این رو در خانه دزفول سعی کردیم ساختاری پیشنهاد دهیم که به خانه بیش از یک دارایی مالی بلکه به عنوان مکانی برای باهم زیستن و رشد کردن نگاه کند.

زمین پروژه درون بافت متراکم شهر دزفول و در انتهای کوچه ای سه متری قرار دارد ،نمای قابل رویت محدودی رو به بیرون داشته و از هر طرف با ساختمان‌های اطراف محاصره شده است .

در این پروژه کوشیدیم آنچه از معماری گذشته آموختیم را در قالبی معاصر بیان کنیم .نمای محدود خانه از بیرون در عین آرامش و تواضع نشانه‌هایی از درون دارد و همچون معماری گذشته ایران فرد را آماده اتفاقات ویژه در دنیای درون می‌کند.

با ورود به درون پس از گذر از فضایی نیمه باز که برای حفظ محرمیت افراد خانه درنظر گرفته شده ،روشنایی ما را برای کشف فضای مرکزی  به سوی خود می‌کشاند .اینجاست که رمز درون خود را آشکار می‌سازد، حیاطی دایره‌ای و پرنور در میان خانه که فضاهای داخلی را در اطراف خود جای داده است.

سازماندهی فضاهای این خانه از همان الگوی حیاط مرکزی موجود در معماری گذشته این سرزمین تبعیت می‌کند .کهن الگویی استوار که حیاط را تبدیل به قلب تپنده‌ی خانه می‌کند .دیگر حیاط بخشی مجزا از بنا نیست بلکه خود جزئی اصلی و قدرتمند است که درون و بیرون را بهم پیوند می‌دهد.

فرم دایره‌ای سقف ها نه تنها دید آرامی از آسمان برای ساکنین بوجود می‌آورد بلکه سایه اش نقوشی منحنی بر روی جداره های صاف فضاهای داخلی می‌سازد که در طول روز مدام در حال تغییر است و ساکنین خانه را متوجه سپری شدن زمان می‌کند .همچنین فرم دایره ای سقف ها باعث افزایش سایه‌اندازی برروی فضاهای نیمه‌باز می‌شود تا آنها را به فضاهای مناسب‌تری برای ماندن در طول روز در این اقلیم گرم و نیمه خشک تبدیل کند.