شرح پروژه معماری ساختمان مسکونی ۱۴۶ از زبان معمار

ساختمان مسکونی ۱۴۶ واقع در محله گلسار رشت، یک مجتمع آپارتمانی مسکونی است که در زمینی به مساحت ۵۰۰ متر مربع ساخته شده است. از نظر برنامه پروژه، طبقه همکف به پارکینگ و طبقه پنجم به فضاهای مشترک پروژه شامل اتاق های تفریحی، تناسب اندام و مهمانی اختصاص داشت. این باعث شد که واحدهای مسکونی به صورت تک واحدی در طبقات اول تا چهارم باشند.

ساماندهی مناطق خصوصی، عمومی و نیمه دولتی در پروژه با مداخله مقطعی، ایجاد دو وقفه و ایجاد سه سطح محقق شد. اتصالات عمودی به گونه ای قرار می گرفت که ورود به واحدهای مسکونی از سطح میانی صورت می گرفت. علاوه بر ورودی، اتاق نشیمن، آشپزخانه و آشپزخانه سرویس نیز در این سطح قرار گرفته بود. سطح جنوبی که پایین تر بود، دارای یک اتاق نشیمن عمومی و اتاق خواب مهمان بود، در حالی که سطح بالایی در ضلع شمالی به سه اتاق خواب اصلی اختصاص داشت.

اختلاف سطح باعث شد که در ضلع شمالی، میان طبقه همکف و اول، نیم طبقه ای ایجاد شود که به فضاهای انباری و سرایداری اختصاص یافته است. در طبقه پنجم، این تفاوت‌های سطحی بر آرایش فضایی مناطق اشتراکی و کیفیت فضایی آنها تأثیر گذاشت. در این طبقه، سطح میانی به حیاطی با سطوح مختلف تبدیل شده بود که امکان دسترسی به سطح بالایی (اتاق مهمانی) و سطح پایینی (سالن تناسب اندام) را فراهم می کرد. این حیاط همچنین منظره و نور طبیعی را برای هر دو منطقه فراهم می کرد.

تصمیمات مربوط به نما اغلب دارای تناقضاتی است. به عنوان مثال، به حداکثر رساندن نور طبیعی و نماها نیاز به شفافیت دارد، در حالی که حفظ حریم خصوصی مستلزم استحکام است. ایجاد تعادل بین این دوگانگی ها – مانند شفافیت و استحکام، و همچنین نماهایی از داخل در مقابل بیرون (دید بودن و حریم خصوصی) – از جمله تصمیماتی است که نمای ساختمان را شکل داده است. بنابراین، طراحی با در نظر گرفتن شرایط زیر با هدف سفارش عناصر نما انجام شد:

به عنوان یک عنصر دو منظوره، نما نه تنها باید یک جزء بیرونی باشد، بلکه باید به “طراحی داخلی” نیز کمک کند.
نما باید از یک عنصر دو بعدی به یک جزء معماری سه بعدی با کیفیت فضایی تبدیل شود.

این ملاحظات در طراحی امکان ایجاد ارتباط بین نمای ساختمان و فضای میانی تراس، مرتبط با واحدهای مسکونی را فراهم کرد. این امر با استفاده از دیوارهای جداکننده در تراس ها برای کنترل نور، تنظیم نماها و به طور همزمان تضمین حریم خصوصی به دست آمد.

اتخاذ این رویکرد منجر به نمایی شد که فقط یک مرز قطعی جداکننده داخلی از بیرون یا حتی یک ترکیب بصری نیست، بلکه فضایی واسطه ای است که انتقال تدریجی از داخل به بیرون را تسهیل می کند. این امر رابطه بین فضای مسکونی و شهر را از طریق نمای شهری بازتعریف کرد.