این خانه در زمینی به مساحت ۱۰۰۰ مترمربع، حدود ۲۴ کیلومتری شمال‌شرقی اصفهان و در کنار رودخانه زاینده‌رود واقع شده است. این پروژه به عنوان یک ساختمان دوبلکس برای خانواده‌ای چهار نفره طراحی شده است و در حاشیه روستای تاریخی کاج، در کنار آثار یک مسجد و یک قلعه مسکونی ویران از دوره ایلخانی باقی مانده است، قرار دارد.

خانه دیوار به مساحت ۳۵۰ مترمربع دارای طراحی پویا و سیالی است. با سه اتاق خواب مستر، یک اتاق آفتاب‌گیر، یک فضای نشیمن و حیاط‌های اقلیمی، ایده اصلی پروژه شامل دیواری مرکزی است که زمین را به دو ناحیه عمومی و خصوصی تقسیم می‌کند. ایده طراحی حول محور یک دیوار می‌چرخد، اما فراتر از تصورات است؛ دیواری از برای ارتباط، نه جدایی. یک تاریخ‌نگار زندگی‌، گواهی بر فراز و نشیب‌ها، عشق، غم، شادی و اندوه. گوشه‌ای پنهان از دوران کودکی، بوم داستان‌هایی که در طول زمان طنین‌انداز می‌شود. من تجسم ارتباط تاریخ با زمان حال هستم، با جوهره زندگی‌های سپری‌شده.

دیواری که فضایی مبهم را شکل می‌دهد – در این پروژه، دیوار فراتر از مفاهیم صرفاً محصورکننده و ساختاری عمل می‌کند؛ بلکه به یک پیونددهنده بین حوزه‌های فضایی مختلف تبدیل می‌شود. این دیوار تنها یک ضخامت یا پس‌زمینه در بخش طراحی نیست؛ بلکه به یک سازمان‌دهنده فضایی تبدیل می‌شود و نقش خود را در یک شبکه پیچیده از روابط معماری بازتعریف می‌کند.

در ابتدا، یک دیوار خطی مرکزی برقرار می‌شود که فضاها را مشخص می‌کند و سپس لایه‌هایی از دیوار موازی با خط مرکزی ایجاد می‌شود. درون این لایه‌ها، فضا فعال می‌شود. هر لایه نمایانگر یک فضای مستقل است و برای انتقال از یک فضا به دیگری، فرد باید از شکاف دیوار عبور کند و به طور موقت بخشی از آن شود. این آستانه تنها یک لحظه در ارتباط با فضاهای مختلف نیست؛ بلکه خود گسترش‌دهنده شرایط فضایی متنوع است. نه اینجاست و نه آنجا؛ فضاهای داخلی خانه محدود به مناطق قابل سکونت نیستند، بلکه در فضای میان دو سطح دیوار عمودی وجود دارند، در حالی که فضاهای خارجی، فضای داخلی خانه را تعریف می‌کنند.

منطقه انتقالی میان لایه‌های دیوار اجازه می‌دهد که آستانه به تمامی فضاها گسترش یابد، به این معنا که دیوار مرکزی، با وجود موقعیت مرکزی‌اش میان نواحی در دو طرف، یک موجودیت مستقل نیست؛ بلکه به طور پویا با فضاهای دیگر تعامل دارد. نسبی بودن می‌تواند انتقالات روزمره را به سفرهای به یادماندنی تبدیل کند و حس کنجکاوی و شگفتی ایجاد کند، لحظاتی از توقف و تأمل را در میانه شلوغی و جنب و جوش ارائه دهد و به مراکز تعامل اجتماعی تبدیل شود و جامعه و ارتباطات را تقویت کند.

از نظر زیبایی‌شناسی، سقف‌های قوسی، هندسه‌های منحنی‌دار معماری سنتی ایرانی را تداعی می‌کند و حیاط‌ها، که بخشی از سنت‌های بومی ایرانی هستند، در اینجا گنجانده شده‌اند تا نور طبیعی و تهویه را تأمین کنند و فضاهای جمع‌آوری فضای باز و مناطق خصوصی برای تأمل ایجاد کنند.

از نظر خارجی و داخلی، این خانه دارای شخصیتی یکپارچه است که به معماری سنتی ایرانی احترام می‌گذارد و هندسه، ماده و رنگ را با استفاده از دیوارهای رنگی با تن‌های خاکی جشن می‌گیرد. این سیستم ساخت‌وساز یک پالت رنگی و بافتی منحصر به فرد را ارائه می‌دهد و هماهنگی بین خانه و محیط اطرافش را ایجاد می‌کند. با ورود به داخل، نور طبیعی که از رنگ‌های گرم مبلمان عبور می‌کند، فضایی را ایجاد می‌کند که سکوت و تأمل را به وجود می‌آورد.