در پروژه‌ی حیاطِ مرکز، ساختاری تونلی/نواری با طاق‌های ادامه‌داری وجود دارد که بر روی هم می‌نشینند و از روی هم افتادن این «تونل‌ها»، یک حیاط مرکزی سه‌بعدی‌ پدید می‌آید که درجات مختلفی از نفوذپذیری را در کف (به واسطه‌ی استخر)، در جداره‌ها (به صورت باز بودن به دو نمای متقابل) و به سوی آسمان، به نمایش می‌گذارد.
دو عنصر L شکل (هر کدام در پلان و در مقطع) به صورتی با هم درگیر می‌شوند که حیاطی را در قلب حجم به وجود آورند؛ یک حیاط مرکزی‌ سه‌بعدی که برخلاف اسلاف خود در تراز‌هایی مختلف با بیرون در ارتباط است و درجات مختلفی از محصوریت، خصوصی بودن و لایه‌لایه بودن فضا را با تنش‌های فرمی متفاوت ایجاد کند.
این حیاط با بهره بردن از آسمان در بالا، حفره‌هایی در نماهای پروژه در جداره‌ها و گود استخر در کف، بدنه‌هایی نرم و مجوف و قابل مذاکره می‌سازد که فضاهای بسته‌ی داخلی و فضاهای نیمه‌باز طبقات از کیفیت آن تغذیه می‌کنند.