نابسامان/بسامان، پراکنده/پرداخته، بی‌نظم/منظم، ندیدن/دیدن، دیده‌‌نشدن/دیده‌‌شدن، سایه/روشن، بسته/باز، و پوسته/فضا، تضادهایی بودند که ساختمان اداری سرو با آنها روبه‌رو شد. این پروژه که در خرداد ۱۳۹۶، برای اخذ تاییدیه کمیته نما، به گروه طراحی ارجاع داده شد، یک ساختمان نیمه‌کاره با سازه‌ای موجود و سطح اشغال ۱۰۰ درصد بود که تنها از ضلع جنوب، امکان نورگیری و تهویه طبیعی داشت.

با توجه به فرم اولیه ساختمان، مشخص شد که نما به عمق بیشتری نیاز دارد. یک سطح ساده و صاف کافی نیست. در عوض، نما باید از یک “پوسته” محافظ صرف به یک فضای میانی تبدیل می شد که نه تنها ساختمان را قاب می کرد بلکه به طور فعال با محیط اطراف آن درگیر بود. ضلع جنوبی چالش پیچیده‌ای را ارائه می‌کرد: باید نیمه باز باشد تا نور طبیعی به اعماق فضای داخلی نفوذ کند و در عین حال فضا را از نور شدید و مستقیم خورشید محافظت کند. علاوه بر این، باید تعادلی بین باز بودن و حفظ حریم خصوصی برقرار می‌کرد – به اندازه کافی شفاف بود تا ساختمان را با دنیای بیرون مرتبط کند، در عین حال به اندازه‌ای بسته بود که حس محصور بودن و امنیت را ایجاد کند. این دوگانگی کلیدی بود: فضایی که می‌توانست بیرون را «دیده» کند اما از درون «نادیده» باقی می‌ماند و تعاملی پویا بین درون و بیرون ایجاد می‌کرد.

برای رسیدن به این هدف، مرز بین ساختمان و شهر توسط دو لایه مجزا مشخص شد. اولی، نزدیک‌تر به فضای داخلی، شامل پنجره‌های بزرگ و شفافی بود که به نور طبیعی اجازه می‌داد فضا را فرا بگیرد و دید و باز بودن را افزایش می‌داد. دومین لایه خارجی نیمه شفاف بود که از نرده های چوبی و گلدان های فولادی تشکیل شده بود و یک صفحه تراوا را تشکیل می داد. این لایه بیرونی به عنوان یک فیلتر عمل می کند و نور و جریان هوا را تنظیم می کند و در عین حال حس حریم خصوصی را برای سرنشینان ایجاد می کند. فضای بین این دو لایه به یک منطقه فعال تبدیل شد – تا حدی باز، که هم اهداف عملکردی و هم زیبایی شناختی را ارائه می دهد و انتقال بین ساختمان و محیط شهری آن را نرم می کند.