متن ارائه شده توسط معماران:

با اولین ورودمان به خانه، رنگ گرم آجرهای سفال بدون بند و درخت چندین ساله‌ی توت و سرو بلند قامت که زیر نور خورشید ترکیب رنگ دلنشینی را به وجود آورده بود رو به رو شدیم. خانه‌ای که مالک جدیدش از ما می‌خواست که برای بود و نبودش نظرمان را بدهیم که یا چون هم نسلانش بکوبیم و یک آپارتمان سر به فلک کشیده به وجود بیاوریم یا که بماند و روح زندگی را دوباره به او بازگردانیم. آنجا بود که تمامی دیده‌هایمان به ما گفت که اینجا ارزش ماندن را دارد.
آن اتاق آفتابگیر که گویی روزهای زمستان مامن چرت‌های روزانه بوده، یا آن اتاق مهمان خانه که در سال فقط چندین مرتبه خودش را به اهالی خانه نشان می‌داده، یا آن پله‌های صلب عریان که در میانه‌ی هال ما را به جایی هیجان انگیز فرا می‌خواند اما وقتی از آن بالا می‌رفتی به در بسته فلزی بام می‌رسیدی، یا آن در و پله‌ای که در پشت آن فضایی بود خنک در روزهای گرم کویری، زیر زمینی که خنکای آن فقط نصیب نگهداری مواد غذایی می‌شده، آن گلخانه که گویی دلش میخواسته حیاط پنهان از دید اهالی را جبران کند اما توانش به آن اندازه نبوده است و … همه و همه‌ی اینها همان قابلیت‌هایی بود که خانه فراموش کرده بود یا شاید حتی به آن باور نداشت و اما ما تمام تلاشمان را کردیم که آن باورها را دوباره باز زنده سازی کنیم.
این خانه اصالتی داشت که ما به عنوان طراح نمی‌توانستیم از آن بگذریم پس تا توان داشتیم آنها را حفظ و با نیاز انسان امروزی تطبیق دادیم.