به نقل از honaronline ، به گفتگوی درسا بخشندگی با روشنک طهرانی خواهیم پرداخت .
خانم طهرانی لطفاً در ابتدا از نحوه ورود خود به عرصه معماری بگویید.
از سن ده سالگی می‌دانستم که باید دنبال رشته‌ای بروم که مرتبط با هنر باشد. پیش از ورود به دانشگاه نیز در زمینه مجسمه‌سازی و نقاشی فعالیت داشتم. در ایران در ابتدا گرافیک خواندم و کارشناسی ارشد را در رشته پژوهش هنر، در خارج از کشور هم طراحی داخلی را ادامه دادم. البته تعدد و تنوع همیشه در کار خیلی به من کمک کرده و دریچه ذهن و روح‌ام را باز کرده است.
از چه زمانی کار اجرایی را شروع کردید؟
در واقع بعد از ورود به دانشگاه در ترم دوم دانشجوهای سال بالایی، من را به یک شرکتی که در حوزه نساجی فعالیت می‌کرد، معرفی کردند. مسئولیت من در این شرکت انجام کارهای داخلی بود که در واقع ورود جدی من به دنیای کار بود. حدود یک سال با آن مجموعه کار کردم. در سال۸۰ با ورود به شرکت دیگری در حوزه نساجی به‌طورجدی وارد حوزه معماری داخلی شدم. حدود چهار سال با آن شرکت همکاری کردم و بعدازآن دفتر «روشنک طهرانی» را تأسیس کردم. نخستین پروژه‌ام در استودیو روشنک طهرانی، سفارشی از طرف همان شرکت نساجی بود که در آن کار می‌کردم و این پروژه موجب حمایتی با ارزش از استودیو و آغاز به کار حرفه‌ای آن بود.
عمده فعالیت‌هایتان در معماری داخلی بر چه نوع پروژه‌هایی متمرکز است؟
تمرکز دفتر ما در حوزه معماری داخلی است و در حال حاضر دارای یک تیم بیش از ۲۰ نفره هستیم که اعضای تیم شامل مهندس معمار، مهندس عمران، طراح صنعتی، مجسمه‌ساز، گرافیست و … است که هرکدام در حوزه‌های مختلف کار می‌کنند. تاکنون در حوزه‌های مختلف معماری داخلی از جمله مسکونی، تجاری و اداری کارهای مختلفی انجام داده‌ایم اما به پروژه‌هایی مانند طراحی غرفه ورود نمی‌‌کنیم. به طور کلی، تعداد و نوع پروژه‌های ما به شرایط اقتصادی وابسته است و تا به امروز، بیش از ۲۰۰ پروژه به کارفرمایان تحویل داده‌ایم.
لطفاً درباره مهم‌ترین پروژه اجرایی خود و ویژگی‌های آن توضیح دهید.
قطعاً از نظر اهمیت پروژه، هیچ‌گاه اولویتی برای پروژه‌ای نسبت به مابقی آن‌ها وجود ندارد. اما در پاسخ به این جواب، می‌توانم در مورد پروژه‌هایی که بیشتر دوست دارم صحبت کنم. در پروژه‌های مسکونی و اداری، اهمیت کاربرد موجب ایجاد محدودیت‌هایی می‌شود اما در پروژه‌های تجاری به‌ویژه کافه و رستوران، محدودیت‌ها کمتر می‌شوند و طراح آزادی بیشتری برای طراحی خلاقانه دارد. درواقع زمانی که می‌خواهیم کافه‌رستوران طراحی کنیم در ابتدا بخشی از پروژه کاربرد، لوکیشن آشپزخانه، بار و آیتم‌هایی است که از طرف بهره‌بردار تعریف می‌شود که ما چندین جلسه با آن‌ها مشورت کرده، موارد تأسیساتی را بررسی و سپس قسمتی را که به معماری داخلی اختصاص می‌دهیم را مشخص می‌کنیم. در دفتر ما معمولاً یک پروژه، از داستان‌های آن پروژه آغاز می‌شود. با گفته‌ها و ناگفته‌های کارفرما، با یک خط شعر و در واقع با رویای پروژه، به سراغ اجرای آن می‌رویم.
باوجود اینکه انتخاب یکی از پروژه‌ها کار بسیار سختی است اما تا پیش از این پروژه «کافه‌رستوران بیستروچهار» در ساختمان فرشته۲۴ را جزو پروژه‌های خوب‌مان می‌دانم و از پروژه‌های مورد علاقه من است. زمانی که این پروژه با متراژ ۲۳۰ متر مربع به ما پیشنهاد شد، خواسته‌های کارفرما و الزامات فضا مورد بررسی قرار گرفت و با توجه تعدد کافه‌رستوران‌های دیگر در این منطقه به موقعیت رقابتی مکان پروژه به بررسی وجه تمایز آن پرداختیم.
باوجود شرایطی که در شهر‌ها وجود دارد و همینطور توجه به کیفیت زندگی شهری، تصمیم گرفتیم کانسپت شادی را به‌عنوان خط اصلی طراحی پروژه در نظر بگیریم و فضایی فانتزی خلق کنیم. بعد از استقبال کارفرما از این ایده، فرم‌ها، رنگ‌ها و حجم شکل گرفت و در نهایت پروژه حال و هوایی از سبک «رترو» به خود گرفت که در تصاویر پروژه به‌خوبی نمایان است. علاوه‌براین، از فرم‌ها و رنگ‌های جسورانه استفاده کردیم تا موجب گسترش و توسعه فضای فانتزی مورد نظرمان شود.
شما در کارهایتان از رنگ‌ها و فرم‌های جسورانه استفاده می‌کنید. انتخاب‌های شما بر چه اساس است؟
معمولاً در ابتدای هر پروژه، کارفرمایان چهارچوب‌ها و خطوط قرمزی دارند که بعد از نشست‌ها و گفتگوها متوجه می‌شوند که شکستن این خطوط قرمز موجب دستیابی به مسیری بهتر می‌شود. در پروژه‌ها معمولاً از اندازه‌ها و فرم‌های اغراق‌آمیز و همینطور رنگ‌های خاص استفاده می‌کنیم که در اغلب اوقات این اغراق امضای پروژه‌های ما محسوب می‌شوند. اعتقاد دارم که شکستن خطوط و چهارچوب‌ها موجب شکسته شدن فضای روزمره و روتین شده و در عین‌حال باعث پدید آمدن هویت در فضا می‌شود. وظیفه غایی یک طراح داخلی را ارتقاء و احیای سبک زندگی افراد می‌دانم. مسئله ما در طراحی داخلی فقط به زیبایی ختم نمی‌شود بلکه باید با فرهنگ‌سازی و ایجاد سبک زندگی به ارتقای کیفیت جامعه کمک کنیم.
چرا در عرصه معماری و دکوراسیون داخلی تاکنون به ساختار و شکل مشخصی از هویت ایرانی دست نیافته‌ایم؟
در ابتدا ما درگیر انقلاب، جنگ و پس از آن، دچار نوسانات مختلفی در جامعه شدیم که بر موضوعات مختلف تأثیرگذار بود. یکی از مشکلات حوزه معماری و طراحی داخلی این است که ما از سمت رسانه‌ها و سیستم آموزشی خوراک خوب نداریم تا معرف فرهنگ حاکم بر طراحی داخلی ایرانی باشند. متأسفانه خانه‌های ما به‌ویژه در شهرهای بزرگ تنها به محل سکونت مبدل شده است و هیچ نشانی از تعلق داشتن به آن محل دیده نمی‌شود. با فرهنگ‌سازی می‌توانیم حس تعلق خاطر به محل زندگی را تقویت کنیم تا به این واسطه، هم کیفیت زندگی و هم‌سطح فرهنگ جامعه بهبود یابد.
کرونا و رکود اقتصادی چه تأثیری بر معماری داخلی داشته و چه تغییراتی در سبک معماری به وجود آورده است؟
پاندمی کرونا تمام دنیا را درگیر کرده بود و سبب شد شما شرایط خروج از خانه را نداشته باشید. نکته جالب برای من این بود که در آن دوره زمانی، افراد بیشتر برای طراحی داخلی با ما تماس می‌گرفتند چراکه وقتی شما نمی‌توانید از محل زندگی‌تان خارج شوید بیشتر قدر آن را می‌دانید و به طراحی محیط می‌پردازید. در سطح گسترده‌تر، پاندمی موجب تغییر در شیوه طراحی می‌شود و یک سری پروتکل‌ها به زندگی افراد اضافه می‌شود به‌طور مثال قبل کرونا زیبایی بر بهداشت ارجحیت داشت اما امروزه بهداشت، به عنصری مهم در معماری داخلی تبدیل شده است.
آیا برنامه‌ای برای مشارکت در اجرای پروژه‌های بین‌المللی برای آینده را دارید؟
تاکنون، چند پروژه تجاری در دبی و یک پروژه مسکونی در ترکیه و چند پروژه در عراق را به انجام رسانده‌ایم و در حال حاضر، یک پروژه در دست اقدام در دبی داریم. درواقع بین‌المللی شدن از اهداف این دهه من بوده که در حال حاضر در کشورهای همسایه امکان‌پذیر است.
شما در بوت‌کمپ «معماری ایران» به ایراد سخنرانی پرداخته‌اید و به‌عنوان داور در مسابقات مختلف حضور داشته‌اید. به‌نظر شما اگر تعداد مسابقات معماری افزایش پیدا کند، می‌توان به کشف استعدادهای بیشتر امیدوار بود؟
مسابقه خوب است اما می‌تواند آفت هم باشد. وقتی در یک مسابقه، رتبه بالایی به دست می‌آورید، این امر سبب می‌شود تا شما نتوانید به عقب بازگردید و این به نظر من از مضرات مسابقات است. البته حس مسابقه و رقابت جالب است اما بسیاری از دفاتر به‌واسطه مسابقات، اتفاقات خوبی برایشان نیافتاده است. به نظر من نتایج مسابقات، فاکتور واقعی برای انتخاب افراد در معماری نیست.
در پایان اگر نکته دیگری باقی‌مانده است، لطفاً عنوان بفرمایید.
توصیه من به خوانندگان آن است که حتماً به معماری داخلی منازل خود اهمیت دهند و حتی با گذاشتن یک مجسمه، شاخه گل یا یک تابلو از عکس عزیزان، خانه‌هایشان را به حس خوب هنر معماری داخلی مزین سازند.