پروژه ساختمان مسکونی شماره ۱۴ در یک قطعه کوچک شهری به مساحت ۱۵۶ متر مربع ساخته شده است. بنابراین می توان این سوال را مطرح کرد که چگونه می توان در شرایط فشرده یک منطقه، از حداکثر پتانسیل سایت به منظور ارتقای کیفیت فضاها و سازماندهی درونی- بیرونی ساختمان بهره برد؟

علیرغم مساحت محدود، پروژه با فعال سازی سقف خود، سعی در ایجاد تغییر در نمای شهری و به چالش کشیدن باور رایج در مورد خط افق ساختمان های پرکننده دارد. بنابراین برخلاف همسایگان عمومی خود که با تجمع واحدهای آپارتمانی مشابه شکل گرفته اند. تلاش کرده تا شامل سه نوع مجزا از واحدها باشد.

این سقف ها علاوه بر راه حل عملکردی پشته، انقباض و انبساط فضایی را بهبود بخشیده است که در سازمان دهی دوبلکس سطوح نیز مورد توجه واقع شده است. با توجه به عدم تشابه جرمی قابل توجه بین پروژه و محله مجاور و اختلاف ارتفاع توپوگرافی سایت، طراحی مقاطع در اولویت قرار گرفته و واحدهای فضایی به جای گسترش در سطح، روی هم جمع می شوند تا نمودار برنامه را مشخص کنند.

این رویکرد همچنین پیشنهادهایی را برای تغییر نمودارهای خطی معمولی گردش و منطقه بندی به یک آرایش عمودی ارائه کرده است. پروژه ساختمان مسکونی شماره ۱۴ سعی دارد با تقسیم بندی و تعریف، با توپوگرافی موجود سایت ارتباط  موثری برقرار کند و همچنین امکان بهره مندی از نور طبیعی و تهویه سطوح زیرزمینی را در مواجهه با باغ نسبتاً کوچکی که – به دلیل قوانین ساخت و ساز – باقی مانده است، در سطوح مختلف فراهم کند.

سطوح مختلف نمای بیرونی و داخلی ساختمان با دو متریال بتن اکسپوز سازه ای و آجر، رنگ آمیزی شده است، که ضمن جداسازی فضاهای مسکونی و نواحی گردشی، در هم تنیدگی مصالح را اعمال کرده و این دو را همراه با کنجکاوی های مینیاتوری برای شکل دادن به فضاهای داخلی، آزمایش می کنند.