ویلاخانۀ راشنان وقتی به ما رسید ساختمانی در مرحله سفتکاری بود در یک زمین باغی در روستایی نزدیک به شهر. اسکلت ساختمان خبر از ساخته‌شدن یک ویلای تیپ می‌داد که نظیرش زیاد است. اسکلتی با طرح پلانی تقریباً نه‌بخشی که گویی بازترجمه‌ای است پیش‌پاافتاده از معماری گذشتۀ کوشک‌های ایران، بدون مفصل‌بندی و جزئیات فضایی، با تزئیناتی همچون سنتوری و تاج پیشانی. در چنین شرایطی بعد از برپایی سفت‌کاری بنا، کارفرمای پروژه به این نتیجه رسیده بود که بیش از این می‌خواهد: ویلایی که فقط ویلای فراغت تعطیلات نیست، بلکه می‌تواند نقش خانه را هم ایفا کند و خودش مستقل باشد، نه بدیل کوتاه‌مدتی برای یک خانۀ شهری. همچنین برخی از خاطرات گذشتۀ او از فضاهایی که پیش‌تر تجربه کرده است در آن قرار بود محقق شوند و کلیشۀ پیشین از پس آن برنمی‌آمد. این پروژه به همین دلیل تجربۀ شیوایی بود از خودآفرینی معمارانه‌ای که با خواسته‌های کارفرما در رابطه‌ای گفتگویی است.

پیش از هرچیز با حل مسائل اسکلت ازپیش‌موجود سروکار داشتیم. طرح دو اشکوبۀ پیشین با تفکیک قاطع دو طبقه در نما، بسیاری از ارتباط‌های بصری درون و بیرون را که منظر طبیعی چشمگیری هم داشت، الکن کرده بود. به همین دلیل در قدم اول در طرح تازه این خط تفکیک برداشته و دید به بیرون بازتر شد. وُیدی که در سقف وجود داشت، تا پایین گشوده شد و نقش یک «میان‌خانه» را گرفت. میان‌خانه‌ای که ستون فقرات مفصل‌بندی فضایی داخل است و به جای آنکه فضاهای عمومی و خصوصی را در تفکیکی قاطع ببیند، میان آن‌ها یک طیف برقرار می‌کند و به آن‌ها قوام می‌دهد. طراحی و الحاق ورودی جدید و ایجاد پل غلام‌گردش‌گونه‌ای که در اشکوب دوم می‌چرخد نیز در جهت همین پیشروی و پرداخته‌ترکردن مفصل‌بندی‌های اسکلت نه‌بخشی پیشین است. مفصل‌بندی‌هایی که هم جریان زندگی را متعادل‌تر و متناسب‌تر می‌کند، هم تجربۀ زیستن در کنار کوه و درخت و حضور در یک منظر طبیعی را محقق‌تر می‌کند.