خوابگاه دختران بی سرپرست
دکتر احمد ملکی، کارفرمای پروژه، در سال ۱۳۷۰ زمین پدری‌ اش در خوانسار را جهت ساخت درمانگاه  اهدا کرد، اما با گذشت زمان و پس از بدقولی های اداره بهداشت، سال ۱۳۸۹ تصمیم بر ساخت بنایی عام‌المنفعه با مشورت ما گرفت. در سال ۱۳۹۲ پس از اتمام ساخت و بهره‌برداری اولیه، دکتر ملکی درگذشت.

۱) بي ريايى اجرايى
در پروژه‌ی حاضر اصل را گذاشتیم بر پرهیز از ریاکاری در اجرا. خواست کارفرما اجرای سریع بود و هزینه‌ كم پس ناچار بودیم در تکنولوژی ساخت پروژه تغییراتی بدهیم. نازک‌کاری را حذف کردیم و پوشش نهایی کف شد همان بتن سازه و دیوارها، بیرون و درون، همان آجر سفتكارى،سعى شد که هزینه‌های نگهداری از ساختمان هم به حداقل برسد. سقف‌ها همه کاذب شد و داکت‌های دیواری منظم تاسيساتى براى دسترسى در سرتاسر فضاها پیش‌بینی شد.

۲) چالش با پیچیدگی‌های عقیدتی شهرهای کوچک
بالکن‌های بیرون‌زده‌ی بنا که با تقویم و آیین‌های مردم شهر هماهنگ می‌شود، تمرین حجاب اختیاری‌ هم هست. بود نبودش به اراده‌ی دختران است. به درك‌ش از خودش و دنیای پیرامونش و دیالوگی است برای به روز کردن سنت و بستر طرح تا به مردم متعصب شهر بفهماند که به روز باشند با تقویم، مثل ساعت.

۳) در آغوش تاریخ
این که اقامت‌گاه درست جایی میان مثلث تیمچه و مسجد رییسان و خانه‌ی ابهری خوانسار قرار گرفته فرصتی بود که زیستن میان یک بافت تاریخی قدمت‌دار به پروژه و ساکنان‌ش ارزانی کرد تا تاریخ ‌بشود خانواده‌شان و گذشته‌شان و پيشنهاد ساخت اقامتگاه در عوض درمانگاه به همين دليل به باني داده شد.

۴) خانه
معماری داخل مجموعه را خیال‌انگیز کردیم. قوس و آسمان باز و حیاط کوچک در آن گنجانديم و خوابگاه را رفته‌رفته به سمت خانه‌شدن سوق دادیم. احترام به تک‌تک‌شان، به فضای شخصی و خلوت‌شان گذاشتیم و از سالن‌های خواب پرهیز کردیم و اتاق و نشيمن و بالکن‌های اختصاصی برای هر اتاق پیش‌بینی کردیم و هسته‌ی مرکزی ساختمان را اختصاص دادیم به مرکز ارتباطات فضايى و اجتماعى و حال خانه رو به خوابگاه آورديم با تغيير دياگرام سالن به اتاق.