ایده اصلی این پروژه در درگیر شدن هندسی دو حلقه مربع است که به یکدیگر متصل هستند. این حلقه‌ها در واقع نسخه‌ای انتزاعی از الگوی درون‌گرای معماری بومی قزوین است. در اینجا، حلقه‌هایی که در گذشته برای شکل دادن به حیاط‌های مرکزی به صورت افقی استفاده می‌شدند، به صورت عمودی به یکدیگر متصل شده‌اند تا به سطوح مختلف ساختمان دسترسی پیدا کنند و فضاهای داخلی را به محیط خارجی اطراف متصل کنند.

این ساختمان عمدتاً از طریق یک پوسته دو لایه در نمای خارجی خود شکل گرفته است. سوراخ‌هایی که الگوی سوراخ‌کاری در پوسته بتنی را نمایش می‌دهند، حجم‌های به اندازه آجر هستند که از جرم دیوار کم شده‌اند. ایجاد آرایه‌ای از سوراخ‌ها به صورت عمدی انجام شده تا کیفیت مهندسی شده‌ای از عقلانیت و نظم ریاضی را به نمایش بگذارد که نشان‌دهنده ویژگی‌های سازمان‌یافته، علمی و مهندسی ساختمان است.

با استفاده از دو حلقه، عملکردهای اداری از بخش مدیریت جدا شده‌اند: حلقه اول که پیشنهاد شد از آجر ساخته شود و با هندسه‌ای به صورت عمودی امتداد یابد، به بخش مدیریت ساختمان اختصاص یافت، در حالی که حلقه دوم که پیشنهاد شد از بتن ساخته شود و با هندسه‌ای به صورت افقی امتداد یابد، به عملکردهای اداری اختصاص داده شد. جدا شدن حلقه آجری از سطح زمین، ورودی اصلی را به عنوان یک ایوان برجسته تعریف می‌کند.

مانند حیاط مرکزی که الهام‌بخش طراحی بوده است، این حلقه‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که نور طبیعی را از فضای باز حیاط دریافت کنند، در حالی که فضای داخلی از طریق دیوار خارجی سوراخ‌دار نور را دریافت می‌کند.

در نهایت، در طراحی فضاهای داخلی، قالب‌ها روی دیوارهای سالن نصب شدند. این کار نه تنها به عنوان یک عنصر داخلی برای اهداف تزئینی یا دلایل صوتی انجام شد، بلکه به عنوان یادگاری از حرفه مهندسی ساخت و ساز در ساختمان سازمان نظام مهندسی ساختمان حفظ شد.

سیستم سازه‌ای که در این پروژه به کار رفته است، شامل دیوارهای برشی برای عناصر محیطی خارجی در ترکیب با ساختار تیر و ستون برای اسکلت اصلی ساختمان است. دیوارهای برشی سوراخ‌دار که در اینجا به کار رفته‌اند، به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بر یک فرآیند دوگانه تمرکز دارند: نیازهای معماری داخلی و ویژگی‌های آن مانند شفافیت و سبکی؛ و ملاحظات نمای خارجی که خود با ویژگی‌های خاص اجزای ساختمان تعیین می‌شود.

برای جلوگیری از هرگونه آسیب احتمالی در ساخت دیوارهای سوراخ‌دار، قالب‌های بتنی خاصی به صورت سفارشی طراحی و تولید شدند. این قالب‌ها به گونه‌ای ساخته شدند که فرآیند برداشتن قالب در دو مرحله مؤثر انجام شود تا سوراخ‌ها به طور کامل و بدون هیچ‌گونه آسیب یا نقص باقی بمانند.

از آنجا که سفارشی‌سازی قالب‌ها اعمال هرگونه ارتعاش به بتن استفاده‌شده را دشوار می‌کرد، به جای آن از نوع خاصی از بتن به نام بتن خودتراکم (SCC) استفاده شد. این نوع بتن بدون نیاز به اعمال نیروهای مکانیکی خارجی و تنها با تکیه بر وزن خود سخت می‌شود.