تراکم و نحوه توزیع آن در تهران مسأله ­ای است که باعث به وجود آمدن بسیاری از مسائل شهری شده است. این مباحث طیف عمده­ای از مشکلات را در مسائل زیرساختی با منظر شهری ایجاد کرده است. تغییر ضوابط سطح اشغال ساختمان باعث شده تا ارتفاع ساختمان­ ها در یک منطقه متفاوت باشد و چسبندگی ساختمان­ها به همدیگر باعث بوجود آمدن مفصلی به نام نماهای جانبی شده است.

از طرف دیگر در فضای اجتماعی/ سیاسی تهران امروز تقابل و تضاد بین زندگی خصوصی و عمومی شهری مسأله ­ای مهم و چالش برانگیز است. آنچه در زندگی داخل ساختمان­ها روی می دهد در تضاد آشکاری با زندگی بیرونی قرار دارد آزادی­ هایی که مردم در دورهمی­ ها مهمانی­ ها و تجمع­ های فضاهای خصوصی و نیمه خصوصی خود دارند در بیرون خانه محدودتر و ممنوع است. تراس­ها به عنوان مسأله­ای بینابینی در این مرز جایی است که قوانین سخت بیرونی کمرنگ شده در عین حالی که امکان استفاده از فضای باز وجود دارد. به شکلی که از صحنه­ ای از برهم ­ریختگی این تضاد قاطع بیرون و درون است.

این پروژه تلاش می­کند مسأله تراس­ ها را به عنوان مرز ملتهب درون و بیرون به شکلی بارور برای حل مسأله نماهای جانبی و شهری استفاده کندبه این صورت که ساختمان تا ارتفاع ساختمان های مجاور از تایپولوژی آنها پیروی می­کند و بعد از آن/ با تغییر پلان تنش و بی ­نظمی از نوع پروفیل و شکل پنجره ها آغاز شده و در نهایت با کنسول­ ها و تراس می­ شکفد.

نوع طراحی ساختمان چه از لحاظ لایه لایه بودن در پلان و چه در قرارگیری نوع تراس­ هایش و همچنین نوع متریال­ ها سعی کرده تا  مسأله نمای جانبی را حل کند. نوع پوشش نما از آجر است که براساس قرارگیری روی هرکدام از نوارهای حجمی آرایش متفاوتی ساخته و با خط­ هایی فاصله­ ها و بافت های مختلف ایجاد می کند که با اندک دقتی قابل تشخیص است.