کلمات ریشه می­دوانند، همان­طور که درخت­ها. خط ریشه است و معماری کلمه، درخت، کودکی در حال رشد. معماری مرز زیستن است. زیستن میان درون و بیرون. هر جزء واژه­ای است که در هم­نشینی با دیگر اجزا، جمله­ی فضا را پدید می­آورد. میان­مرز، سکونتگاهی است میان بازوان لاغر، اما قوی باغی در دل زمین­های کشاورزی، برای خانواده­ای سه نفره که جمعشان همیشه جمع است. فرزند دوازده ساله کانون این جمع است.  روح عصیان­گر او، در کنار تمرین مداومش برای بدل شدن به یک شناگر حرفه­ای و میل گاه­گاهش به انزوا در رأس توجه پدر و مادر و بعد طراح قرار گرفته است.

طبع شاعرانه مادر، پیاده ­روی را به یک ضرورت بدل نموده است. که فضای ببین درخت­ ها و دسترسی آسان به آنها بهترین پاسخ به این موضوع بوده است. از سوی دیگر وسواس او برای هرچه اختصاصی­تر بودن فضای خصوصی زندگی، موجب پدید آمدن استخر به عنوان شکاف اصلی بین زون خصوصی و عمومی بنا گردید.

حفظ درخت­های ۴ ساله مثمر در زمین باغ این ویلا،  به منظور حراست از محیط زیست ضروری بوده است. یکی از محدودیت­های طراحی به­ شمار رفته است که در روند کار تبدیل به فرصت گردیده تا شکل­گیری بنا مابین مرزهای خالی درختان انجام شود. استخر نیز در این بین، مرز دیگری را پدید آورده است.  تا آن را محفوظ نگه دارد. و اشراف والدین تحت هر شرایطی بر سلامت فرزندشان و جداسازی زون­ها از یکدیگر، بر محرمیت مورد نیاز فضاها تأکید نماید. تمام این مرزها، میان­مرز را آفریدند.

شکاف­ها همیشه هم ایجاد فاصله نمی­کنند، گاهی موجب انعطاف­اند و ایجاد کنج­های دنج خلوت­ گزینی. این ویژگی را می­توان در شکاف­هایی که در قسمت عمومی بنا پدیدار شده‌­اند جستجو کرد. که توانسته با جداسازی عرصه­ ها فضای بیشتری را برای اسکان مهمان­ها پدید آورد. در منطقه خصوصی ویلا نیز حریم فرزند تا حد امکان از پدر و مادر جدا شده تا میل زودرسش به خلوت­گزینی در کنار رشد شخصیت توأم با بلوغ را به درستی دریابد.

مرزبندی باغ­ها، در بستر طرح به گونه­ای است که اتاقک­ها در ارتفاع پرچین باغ با دیدی گسترده رو به یک جانب شکل می­گیرند، این ویژگی در کنار میل به گشودگی و ایجاد چشم­انداز وسیع در بدو ورود به باغ جانمایی ویلا در انتهای باغ را ایجاب نمود. با وجود چشم اندازهای وسیع طبیعی که پیش از این می­توانستند به عنوان بستر طرح معرفی شوند، هجوم مدرنیته و تقلیدهای کورکورانه، این منطقه را نیز مورد گزند قرار داده و به رغم عدم تطابق با اقلیم و بستر، سقف­های شیروانی با سفال قرمز تبدیل به بخش غیرقابل اغماضی از هویت بصری (هرچند مخدوش) منطقه شده است.

از این روی استفاده از آجر اخرایی بومی در کلیت واحد این بنا از یک­سو پاسخی به احاطه این رنگ در منطقه بوده و از سوی دیگر ایستادن مقابل رواج یک رسم غلط در معماری است که تنها دستاورد آن اتلاف هزینه و انرژی بوده است. حجم آجری یکپارچه گرمی را به رگ­های زندگی آخر هفته می­دواند. و رفته ­رفته می­کوشد تا سبک صحیح ­تری از مدرنیته، توأم با سبک زندگی ایرانی را القا کند.