گالری سفید، تمرینی در باز خوانی پتانسیل ها و تحدیدهای تایپولوژی “میان-بافتی” برای عملکرد یک گالری هنری است. تمایز عامدانه در ماهیت سازماندهی فضایی و تبیین فرمال درون و برون پروژه ، تاکید بر پیچیدگی های نهادینه همخوان سازی دوگانه تایپولوژی و عملکرد دارد.

پروژه در آن واحد درون گرا و برون گرا است:
در داخل، سازماندهی فضا حول ایده اصلی امتداد حداکثری در مقطع شکل گرفته است. این نظام ممتد فضایی بواسطه تجوف لحاظ شده در مقطع پروژه به سمت بیرون تسری می یابد. فضای مقطع-محور و سیال شرایط بروز و ظهور دید های پرسپکتیوی متنوعی از فضا های داخلی را فراهم می کند. از بیرون و در نگاه اول، ساختار فرمال پروژه ساختاری صلب و منتزع از احجام مجرد اقلیدوسی و همخوان با بافت متراکم مسکونی پیرامون خود است.

همچون “کابینت های نگهداری اشیائ غریب،” که می توان آن ها را پیشکسوتان موزه ها و گالری های هنری دانست، گالری سفید به عنوان فضایی برای بازنمودن، سرشار از ابهاماتی است که معمای آن بدون ورود به درون آن به عنوان فضایی باز نموده شده، میسر نخواهد بود…