نخست با نگاه داشتن دیوار کاه گلی باغ و ایجاد دیواری در پشت آن، ضمن حفظ بافت موجود محل، و تعریف مجددی از  مرزهایش با کوچه و رهگذر وتداعی خاطرات قدیمی اش، جنبه حفاظت از سایت رو تامین کردیم. و با ایجاد شکافی درآن و جانمایی یک درب شیشه ای ورودی باغ را تعریف کردیم ، که بخشی از دارایی این باغ که شامل درختان قدیمی چنار و جوی آبی که از این ملک به زمین های کشاورزی راه پیدا میکرد را با رهگذران این معبر و همسایگان به اشتراک بگذاریم.

پس از ورود با ایجاد  یک گودال باغچه سایت را به ساختمان مرتبط ساختیم و در انتها  با ساختمانی مواجه میشویم که فهم روشنی از آن وجود ندارد، ولی با ایجاد دو گشودکی عمیق که بخشی از آسمان را به تملک خود درآورده اند معرفی میگردند و با بهره مندی از بازی میان نور و  سایه  ،هر لحظه از روز به گونه ای متفاوت خود را معرفی کرده، و ما را به سمت خود دعوت میکند، گشودگی اول محور ورودی اصلی است که پس از ورود میتوانیم در خانه حضور داشته یا راه مان را به سمت باغ و محوطه های پشت ادامه دهیم، به نوعی که کارکردی همانند کوشک را برای مخاطبش تداعی کند .

گشودکی دوم نیز به گونه ای وسوسه انگیز ما را به بام ها میکشاند که در آن جا با بهره مندی از دیوارهای بلند سایه انداز و چند سطحی کردن بام و سایه اندازی دیوار ها بروی همدیگر هم بتوانیم از تاثیرات این سایه اندازی ها جهت هماهنگی با اقلیم بهره مند شویم و هم با ایجاد قاب هایی از مناظر پیرامون، پیوند زنده ای بین مخاطب و بنا شکل دهیم و فضایی را برای رصد ستارگان ، تماشای فیلم و شب نشینی ها و  در نهایت بازتعریفی از عملکرد مغفول مانده بام که ریشه در این اقلیم دارد فراهم سازیم.

در واقع فضاهای خانه به نوعی در میان این شکاف ها ایجاد و تکثیر شده است، یک هسته متراکم آجری چاک خورده ای که میخواهد  روایتی ازاحساس ها و تجربه های متفاوتی را از درون خود بازگو کند.