یکی از معضلات حومه سازی در ایران، توسعه غیرمجاز است که  باعث تخریب گسترده باغ ها و ایجاد سازه های متراکم در آن هامی گردد،  از طرفی تورم و اقتصاد نا کارآمد، ساخت و ساز بیشتر را تحت هر شرایطی سودآور کرده و تایپولوژی ویلا به تدریج به آپارتمان میل پیدا می کند.

استراتژی پروژه فرو رفتن در عمق زمین و حذف ساختمان از معادله تراکم است تا شاید واکنشی انتقادی به کلیشه تمامیت خواه پیرامون باشد و همزمان از اشراف سازه های مهاجم در امان باشد.

با جدا کردن اجزا  برنامه؛ در این اقامتگاه ، مردم اجازه می یابند شیوه دیگری از زندگی جمعی را تجربه کنند که آنها را قادر می سازد با طبیعتی که در شهر طرد شده است. بیشتر مواجه شوند. از این رو سه غار مجزا به مساحت ۷۰ مترمربع در اطراف حفره ای در مرکز زمین حفر شده که نیازهای این کمپ اقامتی را تامین می کند. غار اول شامل اتاق خواب ها، غار دوم برای زندگی و غار سوم حوض آب و تاسیسات است.

تکتونیک پیشنهادی متکی بر مصالح خام و روش زندگی  غیر شهری  است  که در جستجوی  تجربه زیستی متفاوت است. ما امیدواریم با  پیشنهاد یک الگو ساختمانی در مجاورت طبیعت، جایگزینی برای ساختن در باغ های باقی مانده منطقه ، برای متقاضیان رو به افزایش این زمین ها فراهم شده باشد تا در غیاب قانون پایدار محلی حرکت ازمنفعت شخصی به منفعت جمعی آغاز گردد.