در اولین برخورد با این سایت، تناسبات نامتعارف این زمین کوچک توجه را به خود جلب می کند. این هندسه نامنظم به همراه آثار باقی مانده از یک بنای قدیمی، از جمله طرح کلی یک ویلای قدیمی و یک سطح شیب دار، آخرین نشانه ها از بنایی بودند که زمانی در آنجا وجود داشت. بقایای خانه قدیمی که هنوز روی دیوارها قابل مشاهده است، مانند طرحی از گچی است که در صحنه جنایت دور فرد مقتول می کشند و حکم آخرین نشانه حضور آن شخص بر روی زمین را دارد. از قرائن پیداست که خود آن ویلا هم از آخرین بازماندگان در نوع خود در منطقه شمیران بوده است.

شاید بتوان به کمک معماری جدید، ویلا را در این سایت از لحاظ حجمی و مکانی مجدداً فراخواند. چندین سال چالش و مشاجره با کارفرما لازم بود تا آنها را متقاعد کند که طبقات اضافی بر روی ساختمان نسازند. باید ثابت می شد که ساختن یک ساختمان یک و نیم طبقه می تواند چنان ارزش زیادی به پروژه بیافزاید که می توان از ساختن چند طبقه اضافی صرف نظر کرد. در فضای داخلی و سازماندهی مقطع، سعی شد به واسطه نیم طبقه کردن، تاثیر سقف شیب دار در فضا، پلکان اکسپوز و بالکن سبز، فضای اداری با ادبیات معماری یک خانه ویلایی بیامیزد و از فضای ژنریک* اداری های مرسوم تا جای ممکن فاصله بگیرد.
انتخاب مصالح مناسب برای پروژه، چالشی دیگر از نظر طراحی و گرفتن تایید مالک بود. همچنین باید پوششی پیدا می شد که ماهیت یک ساختمان اداری و جداگانه از محیط مسکونی اطراف را داشته باشد و در عین حال مساله پلاستیک فرمال و یگانگی بام و دیواره ها را حل کند و همچنین زمان مندی و طول عمر و مواجهه با آفتاب و باران را به ویژه در سطوح شیب دارش تاب بیاورد.

در نهایت پروژه ای طراحی شد که از لحاظ کیفیت های فضایی، فرمی و متریالی، در مرز ماهیت اداری با ساختمانی ویلایی می ایستد؛ پروژه سعی می کند مانند ابژه ای باشد که همانگونه که خود را به واسطه مقیاس و فرم از اطرافش جدا می کند، بیشتر به آن بنایی که قبلاً در این سایت وجود داشته نزدیک شود؛ احتمالاً چیزی مابین صندوقچه فلزی گرانبها که رفته رفته بار زمان روی آن می نشیند و یک خانه ویلایی.