با ظهور زندگی مدرن شهری، بافت قدیم اصفهان، همانند دیگر بافت های تاریخی مناطق مرکزی ایران، دستخوش تغییرات عظیمی شده است. در سده گذشته، غلبه اتومبیل در شهرها و شبکه گسترده خیابان ها محله های تاریخی را تکه پاره کرده و در نتیجه ی تفکیک خانه های قدیمی با حیاط های مرکزی، الگوی نامتجانس %۶۰ سطح اشغال در سمت شمال هر زمین ، شکل شهر را به شدت تغییر داده است.

تا آنجایی که از بافت های در هم تنیده خانه های حیاط مرکزی تنها لکه هایی پراکنده و جدا افتاده در شهر باقی مانده است. ساختمان های قدیمی با کاربری عمومی همچون مساجد، مدرسه ها، بازارها و کلیساها با رویکردی موزه ای همچون دانه های جدا از هم، مرمت شده اند و با کاربری توریستی از حیات واقعی خود فاصله گرفته اند. خانه های تاریخی ای که از هجوم زندگی مدرن شهری جان سالم به در برده اند ولی قابلیت تطبیق با زندگی امروز را ندارند، به کاربری های اقامتی و رستورانی مبدل شده اند. ساکنان خانه های قدیمی، رویای تخریب خانه و ساخت آپارتمان در سر دارند و کمتر کسی به گزینه ای برای ادامه زندگی در این خانه ها می اندیشد.

بناهایی که قرن ها با تغییرات فراوان، شکل هایی مختلف از زندگی را در خود جای داده اند، برای تکامل در دنیای مدرن الگویی نیافته اند. ما در این بسترتلاش کردیم به الگویی دست یابیم تا از یک طرف با تکامل یک خانه حیاط مرکزی، خانه ای مدرن و به روز پیشنهاد دهیم و از طرف دیگر آشتی ای بین بناهای قدیمی و بافت جدید شهری برقرار کنیم. قسمت جدید در نهایت شفافیت با بنای قدیمی مواجه می شود، تراز حیاط را بالا و پایین می برد و مقطعی سیال ایجاد می کند و در نهایت کل خانه را به مثابه پرده ای در برابر خاطره حیاط قدیمی و کلیسای آن طرف کوچه تعریف می کند.